Miałem się Ciebie pytać jak właśnie wypadło w Twoich oczach Bloodlines a tu wręcz od groma informacji. Mam to z CDA, ale jak na razie jakoś nie korciło mnie do tej gry, tym bardziej, że teraz ogrywam Lionhearta: Legacy of The Crusader, gdzie początek mnie mega wciągnął.
Ile godzin mniej więcej zajęło Ci przejście tego tytułu?

Nie wiem ile godzin dokładnie, bo gra tego nie podaje, ale gdybym miał to określić to gdzieś w granicach 25-30 godzin. Z tym, że ja grałem Nosferatu, więc musiałem grać ostrożniej i wolniej poruszać się po mieście albo schodzić do kanału. Takim "zwykłym" klanem, gdzie można się swobodnie poruszać po mieście pewnie grę przejdzie się nieco szybciej. Sam jestem ciekaw kolejnego podejścia, bo podobno Nosferatu właśnie gra się znacznie inaczej niż innymi. Ja miałem to szczęście, że ten klan przypadł mi (rozwiązywałem test) przy pierwszym przechodzeniu. :P Kto wie, może jak będę grał Toreadorem gra spodoba mi się znacznie bardziej.

Nie żebym coś mówiła, ale Torrie ma strasznie nudne dyscypliny. Malk FTW! :D
Co do Xiao to na nią najlepiej mieć karabin maszynowy+miotacz płomieni. Przy okazji, można spytać, czy dostałeś trollowe zakończenie? :)

Z Xiao walczyłem głównie za pomocą broni białej, a miotacza ognia nie miałem. A jakie to jest trollowe zakończenie? :)

SPOILER SPOILER SPOILER SPOILER


Jeśli chodzi o moje zakończenie to jak napisałem wcześniej: wbiłem Księciowi nóż w brzuch i rzuciłem mu klucz do sarkofagu w którym to znajdowała się bomba z pozdrowieniami od Jacka. A na końcu bohater odchodzi w asyście wybuchu pokazując jeszcze fakulca Anarchistom.


KONIEC SPOILERA KONIEC SPOILERA KONIEC SPOILERA

Trollowe było z początku zarezerwowane tylko dla Malka, ale w późniejszych patchach zostało udostępnione dla reszty klanów. Generalnie chodzi o pewnego słynnego easter egga w Hollywood, gdzie po maniakalnym otwieraniu drzwi w Luckee Star Motel, poza mapą pojawia się wielki, tańczący wilkołak. :p Jeśli się ujrzało ten fenomen, to w finałowym spotkaniu z Księciem pojawia się opcja dialogowa, po której zmienia się w on wilkołaka, gracz dołącza do niego do tańca i credits roll. :p Malki nie muszą robić tego easter egga przez wzgląd na ich schorowany umysł i możliwość "widzenia" rzeczy.

Warto zagrać Malkiem.

Chociaż rozszyfrowywanie dialogów może stać się czasami uciążliwe ;p, ale tylko czasami.

"Na dodatek miejscówki są sztucznie podzielone na takie w których można walczyć i używać dyscyplin, takie gdzie można korzystać z dyscyplin i te w których można jedynie rozmawiać."

Niezupełnie. To nie jest sztuczny podział, tylko wynikający z Maskarady, całkiem logiczne podejście. W strefie walki wszystko dozwolone. Na widoku publicznym możesz używać jedynie dyscyplin, które cię nie zdemaskują (jeśli nie chcesz naruszyć Maskarady). W "przystaniach" używanie broni i dyscyplin jest niemożliwe ze względu na savoir-vivre.

"Ot, prosty przykład: podczas jednej z misji przeprowadzane są na nas eksperymenty w których to stwierdzono, że jesteśmy praktycznie niewrażliwi na laser. Kilka misji później wejście w taki laser kończy się Ostateczną Śmiercią."

Tutaj nie masz racji. Laser pomylił ci się ze światłem ultrafioletowym. A to co cię zabiło to albo elektryczność albo ogień albo ostrza albo bomba (z czujnikiem laserowym, ale to nie on cię zabił - co najwyżej odpalił ładunek wybuchowy, który cię zabił).

Fakt, ostatnio przeszedłem i także podczas tego badania wejście w laser kończyło się Ostateczną Śmiercią.

Po 5 latach postanowiłem powrócić do Bloodlines, by zweryfikować wcześniejszą opinię, jak i przypomnieć sobie historię. Tym bardziej, że to jedna z tych gier, które oferuje sporą dozę replayability. W przeciwieństwie do pierwszego podejścia zamiast wypełniać test sam wybrałem klan swojej postaci i mój wybór padł na Toreadora, czyli całkowite przeciwieństwo Nosferatu, którym grałem. Poruszanie się po mieście było dużo przyjemniejsze, nie trzeba było ciągle łazić po kanałach albo kryć się w bocznych uliczkach. Mogłem swobodnie łazić i kilka zadanek pobocznych, które wcześniej pominąłem udało mi się znaleźć.

Klimat jest perfekcyjny, postacie i ich mimika wciąż robią wrażenie. Misje są ciekawe, różnorodne i można je wykonać na wiele sposobów. Nawet do charakterystycznego podziału lokacji na: walkę, maskaradę (nie można walczyć i używać dyscyplin ofensywnych) i Elizjum (można tylko rozmawiać i używać dyscypliny Aura Krwi do otwierania zamków) się przyzwyczaiłem. Gra nie prowadzi nas za rączkę i nagradza za pomysłowość. Sami musimy wpaść na to skąd pozyskać informację potrzebną do wykonania zadania, więc i satysfakcja po jego ukończeniu jest większa. Jeśli na przykład mamy znaleźć jakąś osobę warto udać się do miejsca gdzie znajduje się komputer z odpowiednią bazą danych.

Od strony gameplayowej jest co najwyżej średnio by nie rzec słabo. Praktycznie każdą misję możemy przejść po cichu czy przebijając się przez przeciwników. Ale każdy z tych sposobów wykonany jest bez polotu. Brak jest nieco ciekawszych projektów map, które przystosowane byłyby do cichego przejścia. AI przeciwników jest mierne, zerojedynkowe. Jeśli kucamy i mamy w miarę dobrze rozwinięte skradanie się to możemy przejść w biały dzień pół metra od przeciwnika a ten nas nie zauważy. Wystarczy, że wstaniemy i nawet jeśli przeciwnik był obrócony do nas plecami to od razu zaczyna do nas strzelać. Walka bronią białą sprowadza się do naparzania LPM, zresztą chyba najskuteczniejsze są pięści od jakiejkolwiek broni. Z broni palnej strzela się przyzwoicie. Każda pukawka ma nieco inny feeling, ale nawet jeśli mamy ją dobrze rozwiniętą to i tak nie jest zbyt skuteczna, a na pewno dużo mniej skuteczna od broni białej czy gołych pięści. Przy walkach z bossami w ogóle nie widziałem by broń palna przynosiła jakikolwiek skutek. AI przeciwników w trakcie walki też jest słabe. Stoją oni w miejscu i strzelają do nas. Rzadko kiedy podbiegną, potrafią też zablokować się na czymkolwiek czy strzelać przez ściany.

Grałem na patchu 9.7, więc nowszym niż poprzednio. I choć nie mam porównania z wersją "gołą" to wierzę, iż patche poprawiają naprawdę sporo. Niestety Bloodlines, wciąż boryka się z wieloma podstawowymi problemami natury technicznej biorących się głównie z faktu, iż powstało na wersji beta silnika Source. Zdarza się, że postać gdzieś się zablokuje a nam pozostaje wczytać grę. Najbardziej irytujące są też drzwi, które również mogą nas przyblokować. Jeśli się otwierają na zewnątrz to zwykle uderzają w naszą postać i na powrót się zamykają, więc trzeba starać się stanąć jak najdalej od nich i wtedy spróbować. Każdy kto grał w tą grę, wie, jak działa poruszanie się postacią w tej grze. Nasza postać ślizga się, porusza się dość szybko, jak w FPSie (w końcu gra powstała na typowym fpsowym silniku) ciężko jest więc się ustawić na tyle daleko by drzwi nas nie dosięgły, a na tyle blisko by wyświetliła się ikonka otwarcia. Zdarza się nawet zablokować w miejscu w którym nasza postać mogłaby spokojnie przejść, bo z trzecioosobowej kamery widzimy, że do ściany budynku jest dobry metr do latarni kolejny metr, a nasza postać nie może przejść pomiędzy nimi. Albo to wina niewidzialnych ścian albo słabych hitboksów, które czynią naszą postać obszerniejszą niż jest w rzeczywistości. Kolejną bolączką są niedoczytujące się skrypty, które lekko dezorientują, bo zwykle nie wiemy co robić dalej, a najczęściej pozostaje po prostu wczytać grę. Im bliżej końca tym coraz więcej mało ciekawych korytarzy w których przebijamy się przez hordy przeciwników, a jak pisałem wyżej walka (jakakolwiek) to jeden z najsłabszych elementów gry. Kilka ostatnich walk z bossami też jest przekombinowanych. Są oni po prostu za bardzo przypakowani.

Z oceną gier takich jak Bloodlines mam problem. Czy docenić tzw. aspekty merytoryczne, a więc mechanikę rozwoju, fabułę, spójny klimat i machnąć ręką na słabsze elementy, mniejsze i większe bolączki? Bez wątpienia jest to gra nietuzinkowa (tylko takie tworzyła Troika) z gęstym klimatem. Pierwotnie oceniłem ją na 8+/10 i tą ocenę podtrzymuję. Jest to nieoszlifowany diament i mimo wszystko trochę mu brakuje do tego bym mógł dać 9. Podobnie jak w przypadku KotOR II spodziewałem się, że po drugim podejściu będę mógł z czystym sumieniem podwyższyć notę o pół punkcika, ale jednak nie.

Od razu po drugim podejściu zabrałem się za trzecie tym razem Malkavianką. Tyle się naczytałem o tym klanie, że nie sposób go pominąć. Choć szczerze powiedziawszy spodziewałem się bardziej pokręconych kwestii do wyboru. Poza zmienioną czcionką nasza postać mówi dość teatralnie, używając wyszukanych sformułowań, jakby chciała mówić jakimś slangiem albo jak człowiek z XIX wieku, ale nie jest to coś kompletnie niezrozumiałego. Oprócz tego słyszymy też jakieś tajemnicze głosy. Może dalej będzie więcej smaczków związanych z grą Malkiem. Z uwagi na wspomniane korytarze wypełnione licznymi przeciwnikami raczej nie będzie mi się chciało przejść gry w całości i pewnie przerwę ją gdzieś w 3/4.