Postaram się wyrazić swoje myśli w zwięzły sposób. Otóż według mnie poziom show leci w dół, jest to równia pochyła. Z serialu zniknęły dwie rzeczy: słodkie dzieciaki (tak, teraz trzeba budować głębsze relacje między bohaterami i pracować nad odrobinę bardziej złożonymi dialogami), a także sceny z namiastką horroru . Serial zdecydowanie traci w momentach bez akcji i dynamiki, relacje postaci nie stoją na najwyższym poziomie, choć mimo wszystko są to nastolatkowie (zawsze mam problem z oceną w takiej sytuacji, ponieważ nie chcę sprawiać wrażenia osoby protekcjonalnie traktującej występującą tutaj młodzież, gdyż sam do tej grupy należę). Co do stosunków bohaterów domyślam się, że nie tylko dla mnie męczarniami był pseudozwiązek Joyce z Hopperem, sztucznie podsycany kłótniami podczas ratowania świata w myśl powiedzenia "kto się czubi, ten się lubi". Zdecydowanie nie widziałem między nimi chemii, w przeciwieństwie do więzi Byersowej z karygodnie szybko usuniętym z serialu Bobem. Za to najlepsza para - przez wzgląd na fabułę oraz rozrysowanie trzech dróg fabularnych - czyli Jim z Eleven, została pozbawiona czasu ekranowego. Główna oś fabuły - potężne rosyjskie laboratorium ukryte w centrum handlowym - subtelnie to ujmując, nie zachwyciło mnie. Produkcja przebija siebie w przewidywalności wraz z kolejnymi seriami, epizody nie stronią od fabularnych rozwiązań, po których unosi się brew. Dużo razy przewinęło mi się przez oczy, że Stranger Things straciło urok - nie jest to stwierdzenie opisowe i dokładne, ale po części tak mógłbym określić.
W sezonie 3 brakowało mi po prostu odcinków, które wywołałby gęsią skórkę i sprawiły, że zaangażuję się, jak w dwóch pierwszych odsłonach. On my way to the next one

Sezon 3 - 6/10