Cały sezon jest gorszy od pierwszego, ale nieznacznie. Pierwszy odcinek był świetny, drugi dobry, trzeci meh, czwarty po prostu ok, piąty bardzo dobry, szósty i siódmy - jasny gwint. Tak mocarnej sceny, jak pozostawienie Ruth samej w dniu jej zgonu przez Nadię, goniącą przeszłość się nie spodziewałem.
Można analizować wszystkie możliwe teorie, niemniej te wszystkie skoki w czasie i związane z nimi zawirowania prowadzą do prostej, uniwersalnej konkluzji - doceniajmy to, co mamy, bądźmy tu i teraz, nie zastanawiajmy się, co by było gdyby - to nie ma znaczenia.
Przekaz prosty, ale cała sztuka w tym, by poprowadzić nas do niego w interesujący i zawiły sposób. Myślę, że to się twórczyniom udało. Jestem ciekaw, co wymyślą na sezon trzeci.