Włączyłam ten serial z typowym nastawieniem, jak do młodzieżówek, czyli minimum oczekiwań, maksimum odmóżdżenia – lekko i jak dobrze pójdzie, to nawet przyjemnie. Już po pierwszym odcinku wiedziałam, że może będzie i przyjemnie, ale wcale nie tak lekko. Serial jest angażujący, serwuje niezłą dawkę emocji i zmusza do przemyśleń na tematy dobrze znane zarówno nastolatkom, jak i osobom dorosłym.

To, co najbardziej urzekło mnie w tej produkcji, to naturalność, prostota, świat pokazany bez instagramowego filtra. Netflix przyzwyczaił mnie do seriali młodzieżowych mocno podkoloryzowanych, teledyskowych, w których momentami dzieje się więcej, niż w filmach akcji. "Normalni ludzie" to zaskakująco miła odmiana.

Serial skupia się na dwójce bohaterów i chociaż pojawia się dużo postaci drugoplanowych, to na szczęście nie odciągają one uwagi od Marianne i Connella. To bardzo mi się podoba – brak niepotrzebnych wątków i bohaterów, koncentrujemy się wyłącznie na jednej historii i możemy w pełni przeżywać ich losy bez niepotrzebnego rozpraszania się innymi rzeczami. Bardzo dobrze zbudowany jest portret psychologiczny bohaterów, ich zachowania uwarunkowane są ich przeżyciami z przeszłości, wcześniej czy później dostajemy wytłumaczenie ich każdego postępowania. Scena, w której Connell jest na terapii i mówiąc pewne słowa wybucha płaczem, mocno mnie wzruszyła. Marianne również ma kilka momentów, które niemal łamią serce. To jedna z dwóch największych zalet tego serialu – prawdziwe emocje.

Drugą największą zaletą są główni bohaterowie. Zaprezentowali aktorstwo na wysokim poziomie, niesamowita jest między nimi chemia, taka elektryczność, która zaczyna się w słowie, ale największej wyrazistości nabiera podczas intymnych scen. To one najdosadniej ilustrują prawdziwe emocje bohaterów i są wyznacznikiem stopnia ich relacji i uczuć. To, czego nie wyznają sobie słowem, przekazują sobie w łóżku. Ich seks jest pokazany w naturalny sposób, bez pruderyjności, czy przesadnego koloryzowania. Jest realistycznie, ze smakiem i odpowiednim napięciem, które towarzyszy bohaterom od samego początku. Reżyser nie boi pokazać się w pełni nagiego ciała bohaterów, ale też nie chce zaszokować widza, dlatego robi to stopniowo i z wyczuciem.

Serial przede wszystkim opowiada o błędach, jakie nastolatkowie popełniają w relacjach z innymi ludźmi, a które mogą ciągnąć się za nimi przez długie lata. O braku odpowiedniej komunikacji, która kuleje zazwyczaj przez niedomówienia i przekazywanie ludziom tego, co chcą usłyszeć, a nie tego, co naprawdę czujemy. I o strachu przed tym, co pomyślą o nas inni. Końcowa scena pięknie pokazuje, jak Marianne i Connell dojrzeli, nie tylko do swoich uczuć, ale również do decyzji, które te uczucia mogą zranić. Nasuwa mi się tutaj pewien cytat: "Nikt nie powiedział, że dobre decyzje nie będą cię ranić".

To naprawdę dobra historia z morałem, jeszcze kiedyś na pewno wrócę do tego serialu. Na kontynuacje nie liczę, takie zakończenie jest satysfakcjonujące, a dalsze losy mogłyby popsuć ogólny odbiór całości. Poza tym autorka powieści chyba nie przewiduje 2 części, mam taką nadzieję :)