Zaczęłam oglądać Hannibala skuszona pozytywnymi opiniami... I jestem umęczona tym serialem. Serio.
Każda postać wypowiada się z nieuzasadnionym, a przez to drażniącym namaszczeniem, słowa są górnolotne, pseudo filozoficzne... Każdy, prawie, bawi się w znawcę ludzkiej natury. Zdania wypowiadane jednym płaskim tonem, dialogi zupełnie nie życiowe. Za długie przerwy między wypowiedziami - w celu jakim? Wprowadzenia nastroju...? Mnie to tylko denerwuje. Skąpa mimika i mowa ciała aktorów (Gillian Anderson mogłaby rolę oddać lalce...).
Psychopaci, pod okiem FBI, mordują, a potem ofiary "rzeźbią" w dziwaczne twory w czasochłonnym procesie. Te twory bywają słusznych gabarytów. Akcja często dzieje się w miejscach publicznych. A pomimo to, złapanie ich jest problemem. Brak świadków, zapisu z kamer w budynkach, na ulicach... Że nie zostawia inteligentny psychopata odcisków palców, mogę zrozumieć. Ale reszta? Nie dowiemy się jednak, na jakie trudności napotkała policja czy FBI, bo tych prozaicznych i "nudnych" zajęć prawie się nie pokazuje. Liczy się tylko profil psychologiczny. Trochę słabo, według mnie.
Pominę przeplatanie świata fantazji/wizji ze światem realnym, bo to akurat jeszcze ma jakieś uzasadnienie, choć może niektórych widzów męczyć.
Trzeci sezon to apogeum wszystkiego, co mnie w tym serialu drażni!
Oglądam, na siłę, czekają z niecierpliwością na ten wielki zaskakujący finał, jaki ma się rozegrać. Oby.

Choć w sumie, może by mi wystarczyło, gdyby ktoś umiejętnie streścił i opowiedział końcówkę.

Edit. I jeszcze jedno. Facetowi psychol piłą elektryczną zaczyna otwierać czaszkę. Krew tryska na prawo i lewo... No, nie dokończył, bo mu przerwali. Ale jak, do jasnej cholery, ofiarę uzdrowił, po czymś takim, zwyczajny PLASTER przyklejone na czółko???