Z opowieści red, sp Tomka Beksińskiego wynikało, że w ostatnim okresie życia zatracił granice pomiędzy rzeczywistością i sceną, biegał po posiadłości w przebraniach i charakteryzacji i straszył służbę, Odegrane role nie pozostały bez echa i trwale zruinowały psychikę. A numer Bauhausu "Bella Lugosi's dead" naprawde swietny

Jest to część legendy, która się ma nijak do rzeczywistości. Prawdą jest, że Lugosi uzależniony był od morfiny, którą zaczął brać z zalecenia lekarza na rwę kulszową, ale o żadnej schizofrenii nie mogło być mowy. Nikt go także nie pamięta, aby łaził po domu w stroju Draculi a i nie miał żadnej służby, którą mógłby straszyć. Swoją drogą całkiem lubił tę rolę, ale bez przesady, jeżeli chodzi o aktorstwo był profesjonalistą i do końca był w stanie grać.
Najgorzej było z nim w 1955, kiedy z braku ról, całe pieniądze przeznaczał na morfinę i czynsz i wtedy stało się coś niezwykłego: oto jako pierwszy aktor w historii zgłosił się do publicznego szpitala i opowiedział o swojej długoletniej walce z uzależnieniem.
W ciągu 3 miesięcy wykonał wszystkie kroki i stał się znów wolnym człowiekiem.
Ani jego syn, ani żona, ani była żona, ani przyjaciele "prywatni" czy z planów filmowych nie potwierdzają żadnej z tych insynuacji o jego zatraceniu kontaktu z rzeczywistością.