A zdecydowanie warto poznać debiut Manchevskiego (obiecuję sobie, że postaram się dorwać jego najnowszy film), który nie bez przyczyny został obsypany gradem nagród (mnóstwo nagród na festiwalu w Wenecji w 1994 roku i oscarowa nominacja).

Pierwsze co się rzuca w oczy to sposób w jaki zostało przedstawione pogranicze Macedonii i Albanii. Pięknie zostało pokazane naturalne piękno tych okolic z niszczącą mocą działań człowieka, który można powiedzieć że buduje wyłom w naturalnym porządku. Reżyser nikogo nie ocenia, nie osądza żadnej ze stron konfliktu. Doskonale pokazuje, że w każdym człowieku, niezależnie od jego pochodzenia czy przekonań gdzieś zakorzenione jest zło. Idealnie pasuje tutaj stwierdzenie "człowiek skażony wojną". W "Zanim spadnie deszcz" nie widzimy żadnych typowo wojennych działań, zamiast tego Manchevski pokazuje jak w ludziach zaczyna narastać obopólna niechęć, czy agresja, do tego stopnia, że mierzy się z karabinu do każdej osoby pochodzącej spoza wioski. Widzimy, jak niszczycielska jest ta moc, jak zjada od wewnątrz ludzi będących w jej zasięgu.

Cała historia jest fantastycznie opowiedziana. Manchevski zaprezentował bardzo świeże i w pewien sposób eksperymentalne podejście do tematu i zdecydowanie odniósł sukces. Można się w tym jednak pogubić jeżeli nie ogląda się filmu uważnie, dlatego jedynie odradzałbym oglądanie tego dziełka późno w nocy. To, co wzbudziło największy mój podziw to sposób w jaki została ta historia opowiedziana, jak bardzo budowa tej opowieści pasuje do pewnego, pozornie nieważnego cytatu z filmu. Całość, tak jak już wspomniałem została przepięknie sfilmowana. W filmie pojawia się wiele pięknych, w pewien sposób poetyckich ujęć, które doskonale oddają namiastkę piękna Macedonii.

Pojawia się pewna dłużyzna, może pewien wątek miłosny był niepotrzebny, ale zdecydowanie nie sprawia to, że "Zanim spadnie deszcz" staje się mniej wartościowym filmem.

8/10