witam Was,
rozprawę otworzę pewną myślą. proszę, aby została z Wami blisko podczas całego rytuału zażywania filmu. chodzi bowiem o to, ze film jest wyjątkowym medium, gdyż jako jedyne potrafi doszczętnie zatrzeć granicę pomiędzy jawą a fikcją

za punkt interpretacyjnego wyjścia obieram „ucieczkę od wolnosci” fromma. bo tytuł brzmi podobnie(chociaż 20 cm od mojej dłoni, na szafce nocnej, błyszczy okładka „wolności od znanego”. za dużo tej wolnosci mamy)
wracając do fromma, tonelam w jego studium jakiś rok temu i byłam nim całkowicie pochłonięta. co za bzdury, ze człowiek niby dobrowolnie odrzuca wolność. .. jednak fromm (nie mylić z freudem, bo panowie niezbyt się dogadują) pokazuje, ze człowiek - jako istota społeczna - pragnie zostać zniewolonym, a jego wolność topnieje wraz z dziecięcym uzależnieniem od matki, kończąc na małżeństwie, pracy itp. w skrócie: nie jesteśmy wolni, bo się boimy.

ma to odbicie w komentowanym przeze mnie obrazie. mam na myśli wolność a komunistyczne realia. wiemy, ze autorzy wypruwali sobie żyły, aby uniknąć interwencji cenzury. personalnie postrzegam cenzurę jako gwałt na sztuce; sztuka nie powinna być rozpatrywana jedynie w kontekście politycznym i czyniona poniekąd krzywda wymierzoną systemowi. może wystarczy, aby była piękna?..
niniejszy film pokazał właśnie, ze nie można być wolnym. przykładowo to całe śpiewanie . groteska na całego. moja mama się krzywila, jak to widziała. absolutny teatr, kicz, tandeta. nie potrafię się doszukać innej interpretacji, niż właśnie swoiste pożądanie wolnosci, które zostaje bezlitośnie stłumione konwenansami. gdy jednak zasady łamie anarchia(tj. gra aktorów), wybucha chaos i nagle wszystko jest dozwolone i piękne. z drugiej strony;), tytułowa „wolność” panuje tylko w uniwersum filmowym. zależy która stronę uważamy za „prawdziwa”, ponieważ na moich oczach doszło do tylu roszad pomiędzy oglądającymi, a oglądanymi, ze sama nie jestem pewna

z tym zostawię Nas
dobranoc