"Igby Goes Down" to przesycony ironią i nie pozbawiony złośliwości obraz współczesnego świata. W zasadzie można by rzec, że jest to film o dysfunkcjonalnej rodzinie. Tyle tylko, że w dysfunkcjonalnym świecie, taka rodzina jest idealnie normalna. Cała plejada indywiduów, jaka przemyka przez ekran, jest zupełnie zwyczajna, choć jednocześnie zakompleksiona, pełna własnych problemów. Igby to cyniczny nastolatek, który przyjął pozę outsidera, by chronić się przed bliskością emocjonalną. Ollie, jego starszy brat, to także cynik, jednak zamiast odrzucać świat, postanowił wykorzystać i użyć wszystko i wszystkich na swoją korzyść. Ich życie zostało ukształtowane przez zwyczajną, kompletnie szajbniętą rodzinę, gdzie ojciec okazuje się wariatem, a matka lekomanką. Reszta postaci ma równie zwichrowaną psychikę i biografię. Bohaterowie filmu są żałośni i za razem budzący litość. Świat wydaje się zabawnym miejscem, ale tylko z dystansu. Brak rzeczywistych więzi, hedonizm i przedmiotowe traktowanie ludzi i uczuć sprawiają, że jest to w rzeczywistości wysysająca życie czarna dziura egzystencji, przed którą można tylko uciec.
Wielką zaletą "Igby Goes Down" jest obsada. Kieran Culkin w głównej roli sprawuje się świetnie. Znakomita jest Susan Sarandon w roli neurotycznej matki leko- i narkomanki z tymi swoimi histerycznymi, pełnymi egzaltacji zachowaniami. Bill Pullman w roli ojca schizofrenika, którego załamało samo życie jest rewelacyjny. Warto też wspomnieć o Ryanie Phillippe, Jeffie Goldblumie, Claire Danes i Amandzie Peet. Film może nie jest doskonały, jednak ma w sobie zachwycająco wiele detali, dzięki którym jako całość "Igby Goes Down" zachwycił mnie i oczarował.