Obejrzałem ostatnio raz jeszcze Ramblera (przy tego typu surrealistycznych produkcjach, jeden seans niemal nigdy nie wystarcza) i w kwestii interpretacji zaczął mi się zarysowywać taki oto (bardzo ogólny zresztą, bo film daje widzowi raczej pojedyncze „fragmenty puzzli” niż konkretne podpowiedzi) scenariusz oparty na poniższych symbolach:

Wędrowiec – dusza/jaźń głównego bohatera, która błąkając się po śmierci, usiłuje uciec od tego co się wydarzyło przed nią
Wędrówka – droga duszy głównego bohatera do pogodzenia się z tym, że nie żyje, oraz tym co zrobił
Dziewczyna (blondi) – miłość Wędrowca, którą wg mojej teorii – przypadkowo zabił. Symbol jego wyrzutów sumienia nie pozwalających mu zapomnieć o tym co zrobił, oraz nie pozwalający jego duszy pójść „dalej”
Rodzina Wędrowca – symbol zapomnienia o tym co się stało i ułożenia sobie „życia” (a raczej egzystencji duszy/jaźni) bez tego balastu. Rodzaj „oazy”, gdzie dusza bohatera ma szansę na „nowe życie”, nie obciążone demonami przeszłości.
Płonący Dom (w wizjach) – miejsce śmierci Dziewczyny i – najprawdopodobniej – także głównego bohatera
Profesorek dokonujący dziwnych eksperymentów – za cholerę nie mam pojęcia co może symbolizować;)
Pojawiające się na niebie „migoczące światełka” – tak samo.

Składając to jakoś do kupy wychodzi mi zarys takiej oto historii:

1. Główny bohater przez przypadek (stawiam, że zasnął z fajką. Myślę, że nie bez przyczyny jest to, że koleś nie rozstaje się z zapalonym papierosem niemal na sekundę, także w łóżku) podpalił dom w którym mieszkał ze swoją dziewczyną (blondi), co stało się przyczyną śmierci zarówno jej jak i jego.

Czemu przez przypadek? – Bo w więzieniu był „tylko” 4 lata, a więc może to sugerować nieumyślne spowodowanie śmierci.
Czemu Dziewczyna nie żyje/się spaliła? – Bo bohater najczęściej kiedy ją spotyka na swojej drodze, to Dziewczyna wielokrotnie umiera. Jej wygląd na sam koniec (popalone, odrażające monstrum) może sugerować, że śmierć nastąpiła w płomieniach, a ponawiające się wizje Płonącego Domu, dość jasno sugerują, że jest to jakaś trauma dla Wędrowca.

2. Dusza/jaźń bohatera, po jego śmierci, nie jest w stanie zaakceptować faktu, że przez niego zginęła miłość jego życia, a więc rusza w symboliczną drogę, uciekając od wspomnień i topiąc wyrzuty sumienia w alkoholu. Niestety nie da się uciec od tego kim jesteśmy, ani co zrobiliśmy, dlatego też wizje Dziewczyny oraz Płonącego Domu nawiedzają go permanentnie.

Dlaczego Wędrowiec „też nie żyje”? – Bo świadczą o tym jego ostatnie słowa na samym końcu, kiedy w końcu przyznaje ten fakt przed samym sobą.
Dlaczego Droga jest dla Wędrowca formą ucieczki? – Bo ile razy spotyka podczas niej Dziewczynę, to finalnie albo ona ginie (powracające wyrzuty sumienia), albo facet rusza w dalszą drogę, zostawiając Blondi (działa efekt wyparcia).

3. Dla Bohatera ostatnią deską ratunku wydaje się być rodzinny dom jego brata, w którym chce wszystko zacząć od nowa (nowa praca, otoczenie ludzi, którzy go kochają itp.), dlatego jego droga zmierza do Oregonu, gdzie mieszka jego brat, który notabene sam zaprasza go do siebie (ostatnie światełko w tunelu dla udręczonej duszy Wędrowca). Niestety wizyta „u rodziny” nie przynosi ukojenia (symbol tego, że pewnych rzeczy i wydarzeń nie da się zepchnąć w niepamięć, a potem egzystować z tym normalnie), wyrzuty sumienia nie opuszczają, a Wędrowiec chcąc od nich uciec (a także pewnie w pewien sposób sam siebie ukarać) – rusza w dalszą drogę, skazując się na żywot wiecznego tułacza.

4.W finale (dom taksówkarza) – zmęczony ciągłym uciekaniem przed swymi demonami bohater, w końcu poddaje się – przypomina sobie „wszystko” (flashbacki, które tylko sugerują pewne wydarzenia z przeszłości), przyznaje sam przed sobą, że nie żyje oraz finalnie poddaje się Demonowi Spalonej Dziewczyny (spokojnie gra sobie na gitarze, kiedy Monstrum po niego idzie).
Ostatnie sceny pokazujące jak Spalone Monstrum z pewną delikatnością staje za Wędrowcem i obejmuje go – sugerują mi właśnie, że bohater zabił Dziewczynę zupełnie przypadkowo (najprawdopodobniej wywołując pożar domu, w którym oboje zginęli), ona mu w ten symboliczny sposób wybacza (łagodne zachowanie Monstrum), a i on sam w końcu przyznaje się przed sobą oraz godzi się z tym, co zrobił (bierze to na klatę, zdając się na łaskę Monstrum).

5. Wszystko to pozwala jego duszy/jaźni, po śmierci, iść dalej. Wyrwać się z zaklętego kręgu wyrzutów sumienia i demonów przeszłości, które – niczym łańcuch - trzymały go przy tym świecie i nie pozwalały zaznać spokoju. Bohater rusza w dalszą drogę (ostatnia scena), ale nie jest to już droga symbolizująca jego „ucieczkę”, ale droga, którą dusze wędrują dalej, dusze, które już nic (żaden balast, żadne grzechy przeszłości, żadne niezakończone kwestie) nie trzyma przy ziemskich sprawach…

To tyle w ogólnym zarysie. Oczywiście jest to wyłącznie moja prywatna, pewnie w wielu miejscach naciągana, interpretacja, ale reżyser nie zostawił widzowi zbyt solidnych wskazówek, by można było dokładnie odtworzyć jego wizję.