Nie, nie jestem osobą obojętną na filmy artystyczne, które nie tylko zmuszają nas do refleksji ale również ukazują coś głębszego. Filmy typu "Amour" reżyseri Haneke czy choćby "Birdman" Inaritiego, oba filmy moim skromnym zdaniem zaliczają się to tak zwanej "śmietanki kinomana". Niemniej jednak mam już dość tego samego każdego roku, a więc jak zrobić film pod Oskary? Po pierwsze film musi zawierać zdjęcia à la Emmanuel Lubezki czyli długie które dają nam uczucie jakby cały film składał się tylko z jednego cięcia. Proszę, nie myślcie iż mam czelność naśmiewania się z geniusza Lubezkiego, wręcz przeciwnie darzę go wielką sympatią i zdjęcia do Birdmana były po prostu mistrzowskie. Ale to jest jego wizytówka, to dlaczego teraz każdy operator po prostu po nim "papuguje"? Następnie, reżyser musi być pochodzenia Meksykańskiego. Nie, nie jestem rasistą a ni broń boże politologiem by wyciągać takie wnioski, leczy czy nie jest to po prostu by wyrazić pewien protest przeciwko obecnemu prezydentowi Stanów Zjednoczonych. Ja tu nie insynuuje, lecz tylko zadaje wam pytania o których warto pomyśleć. Większość laureatów z ostatnich lat to Meksykanie. Przypadek? Najważniejsza rzeczą każdego filmu pod Oskary jest przede wszystkim Muzyka a raczej jej brak, film w większości musi lakować pewien sens tradycyjnej harmonii i użycia motywów rytmicznych lub melodycznych. Zamiast tego, producent woli się skupić na dźwięku takim jak: chodzenie, mycie naczyń, głos telewizora a nawet samo oddychanie. Jest to w pewnym sensie reprezentacją stylu Avanant Garde, który w muzykę zaczął się od sławnego "The Rite of Spring" Stravinskiego później kontynuowany przez takich geniuszy jak John Cage czy nawet Kaija Saariaho. Co to do rzeczy? A to że podani przeze mnie powyżej, kompozytorzy byli bardziej zainteresowani dźwiękiem niż tak zwaną tradycyjną muzyką klasyczną. Na przykład, John Cage stworzył utwór 4'33 który składa się po prostu z ciszy lub utwór który to po prostu dźwięki wody lub szumu. Takie rzeczy są teraz modne... Również film musi mieć mało znanych aktorów, proste kostiumy, dużo brudu (w szczególności na paznokciach), detaliczną scenografię i scenariusz ma być na jedną stronę. Czyli mały budżet A duża kasa i sława! Nie wiem, może mi odbija i jednak nie mam racji w tej sprawie. Może film "Roma", po prostu mi się nie podobał, a może to był film który przekroczył we mnie pewną granicę akceptacji. Pomimo tego, jestem bardzo otwarty na dyskusję w tym temacie, iż uważam że jest to poważny temat dzisiejszej kinematografii.