Dla mnie Roma jest niezłym filmem, ale bez przesady, tym bardziej nie arcydziełem. Stąd pytanie, proszę jednak tylko o odpowiedzi z sensem. Chcę się czegoś dowiedzieć, a nie czytać kupę w komentarzach, już się jej naoglądałem :)

W skrócie, to minimalistyczne kino rodzajowe, gdzie największym plusem są bardzo estetyczne zdjęcia. Ale z drugiej strony brakowało mi pokazania samych bohaterów, ich emocji i prawdziwości - takich scen było zdecydowanie za mało. Winę mogą tu ponosić właśnie zdjęcia, zbyt skoncentrowane na estetyce mastershotów, panoramek i szerokich kadrów. Dzięki nim widzimy dokładnie życie dookoła postaci, ale nie widzimy tak wyraźnie ich samych.
Kolejna rzecz, która wielu odrzuciła - film długo się rozkręca, ale w końcu w drugiej połowie daje radę wciągnąć. Dla wielu to już za późno, a prosty scenariusz też nie pomaga. Sam scenariusz taki zły nie jest, ale gra rolę mocno drugoplanową - nominacja do Oskara to dla mnie nieporozumienie.
Podobnie nominacja dla Yalitzy Aparicio, aktorka (naturszczyk) przeszła nieśmiało obok filmu tak jak jej postać obok życia, nie zostawiając na nim żadnego piętna (oprócz jednej sceny, ale nie będę spoilerował). Mogę zrozumieć, że ma to głębszy sens z perspektywy przekazu filmu, ale nie zmienia to faktu, że jej bohaterka była osobą, o której w prawdziwym świecie także szybko bym zapomniał.
Sporo w filmie było symboliki (i/lub omenów) z wjeżdżaniem samochodem w bramę, orkiestrą czy trzęsieniem ziemi na porodówce - miało to swój urok, ale to za mało. Tak jak doceniam te elementy, dodając do tego czarno-białe zdjęcia i powolną akcję mogę zrozumieć oskarżenia o przerost formy nad treścią.
Małym plusem może być subtelne podejście do historii tamtych czasów, przede wszystkim pokazanie protestu studentów, jedna z 3-4 świetnych scen w filmie.

Nie byłem uprzedzony do Romy, ale oglądało mi się ją na 6, tj. małe rozczarowanie. Widzę tyle zachwytów, dlatego pytam, co takiego jeszcze w tym filmie jest, by nazywać go arcydziełem?