Mimo zapowiedzi nie ma tu zbyt wile humoru. Już muzyka (która mi nie przypadła do gustu)
na samym początku to zapowiada. Póżniej się to potwierdza.
Po obejrzeniu nasuwa się kilka przemyśleń.
- wbrew pozorom izraelska prowincja nie róźni się zbyt od polskiej. Tu również brak wiary,
nadziei, perspektyw czy też rozrywek.
- po początkowej niechęci czy też strachu muzycy i miejscowi na tyle byli podobni, że mówi to
co ich dręczyło - choćby szef orkiestry i historia jego syna i żony.

Zauroczyła mnie scena w dyskotece w której jeździ się na rolkach (ciekawe czy w Polsce
jest co takiego?), szczególnie gdy młody chłopak z orkiestry (przez którego zresztą trafili na
pustynię) pomaga Papiemu (jak się nie mylę) "zdobyć" dziewczynę zamiast samemu jakąś
"zaliczyć" (co mu się zresztą póżniej udaje)...

Polecam - ale dla ludzi chcących trochę refleksji, a nie dla tych chcących obejrzeć
egzotyczną, ale jednak, rozrywkę.