Wreszcie obejrzałem, ze sporym poślizgiem, cieszę się, że w kinie. Bardzo dobry film, którego główną zaletą nie jest jednak warsztatowa biegłość twórców (nie jest to żadne arcydzieło), ale baczna, acz nienachalna obserwacja ludzkich dusz i zachowań. Spory jest tu bagaż skrywanych emocji i bolesnych doświadczeń - czasem nigdy wcześniej nie ujawnianych. Może dlatego łatwiej powierzyć nam nasze sekrety komuś, kogo podświadomie - bo tak nam nakazano - traktujemy jako obcego? Nie musimy się wstydzić, nie musimy się obawiać, że nas oceni?
Są w "Przyjeżdża orkiestra" pewne uproszczenia, ale moim zdaniem konieczne dla przedstawianej historii - ten film musi być taki, aby docierał i ujmował.
Film sklasyfikowany jako melancholijny komediodramat - chyba słusznie, bo dyskretny humor tli się w nim przez cały czas - zaskoczył mnie czymś jeszcze. Sporo tu codziennej, a jednak ledwo znośnej egzystencjalnej samotności. Bohaterowie radzą sobie z nią bardzo różnie, lepiej - gorzej, mądrzej - głupiej, ale próbują iść naprzód. I żyć dalej, pomimo rezygnacji z dawnych marzeń.
Nie wiem, czy ta historia krzepi, ale ma w sobie sporo ciepła i ogląda się ją z ogromną przyjemnością. Ostry konflikt arabsko-izraelski, zasygnalizowany tu chyba tylko poprzez stare fotografie na ścianie knajpki, jest gdzieś daleko, bardzo daleko. Może dlatego, że zwykłym ludziom nie jest on akurat do niczego potrzebny?
Bardzo podobała mi się też kreacja Ronit Elkabetz w roli Diny - świetny portret pięknej, dojrzałej, wrażliwej kobiety, która właściwie przegrała życie, ale przecież w oczach i duszy nosi jeszcze tak wiele żaru... Prawdziwe.