Och, tam zaraz nijakość. Nie był to może film wielkich lotów, ale mimo wszystko nie spisywałabym go na straty. rzeczywiścei z pozoru historia jakich wiele, ktoś bliski umiera, w tym wypadku syn i brat. Jest jednak w tym filmie jakaś magia, właśnie dzięki muzyce i ciszy. Podobało mi sie to, że Pokój syna nie krzyczał o rozpaczy, ale był jej przeżyciem zarówno dla bohaterów jak i widza. Nie jest to arcydzieło, ale też na pewno nie totalna porażka. Pozdrawiam pana drogi M.;)

Dobrze, że moje kochanie ma odmienne zdanie, cóż byłby warto nasz związek gdybyśmy we wszystkim się zgadzali, prawda Pscółecko? :)* Ja niestety swojego zdania nie zmienię, bo jak już wspomniałem nie widzę tu nic czego nie mógłbym się spodziewać. Od ambitnego projektu wymagam dużo więcej, być może jest to kwestia wrażliwości, bo twórca zupełnie do mnie nie przemawia. Samego filmu było tam może na 40 min. reszta to jakieś niepotrzebne, zupełnie niespójne sceny. Gra aktorska też nie była powalające, ale owszem nie było tak źle. Ściskam najczulej - twój Dziabąg. :)

szczerze mowiac widze to inaczej... dla mnie zakonczenie nie bylo takie do konca oczywiste... koniec filmu to nie byl koniec historii... nie bylo happy endu... nie bylo tez porazki. taka dluga prosta. zeby biec. syzyfowa praca.
co do briana eno... nie przecze. z wrazenia zamknelam oczy...

Here we are
Stuck by this river,
You and I
Underneath a sky that's ever falling down, down, down
Ever falling down.
Through the day
As if on an ocean
Waiting here,
Always failing to remember why we came, came, came:
I wonder why we came.
You talk to me
as if from a distance
And I reply
With impressions chosen from another time, time, time,
From another time.

dla mnie pokoj syna konczy sie ta piosenka. nie tylko muzycznie.

i rzeczywiscie, mnie tez nie powalil, nie do konca rozumiem zachwyty nad nim. momentami byl niespojny. ale widzialam duzo gorszych filmow:)

Moja uwage rowniez przykula muzyka Briana Eno, ktorego "by this river" przechyla moja ocene na plus.

Stary temat, ale obejrzałam ten film właśnie i poruszył mnie. Być może to zasługa w większości muzyki, ale to przecież też ważne.To co uznaję za największą zaletę tego filmu to realizm. I rozumiem, ze ktoś to może odebrać, jako nijakość, teraz jest tyle porywających filmów z dramatycznymi scenami, z krwią i innymi dodającymi siły przekazu elementami. A tu było spokojnie, ale prawdziwie. Takie historie sie zdarzają. I dlatego ten film nie dał jakiegoś morału czy nowego spojrzenia na śmierć, bo w życiu śmierć też nie przynosi jakiegoś morału, oprócz tego że się może zdarzyć wszędzie, każdemu i ze każdy musi się z tym pogodzić po swojemu.Uważam ten film za prawdziwy, ze względu tez na wybór pokazanych szczegółów życia tej rodziny. Były trafione moim zdaniem.Ale to moje zdanie.

Zgadzam się z pierwszym postem. Film mnie rozczarował, bo słyszałam o nim sporo dobrego. Nie dostrzegłam magii w tej prostej historii i uważam, że można było z tego tematu więcej "wycisnąć".
Ale piosenka świetna. Jakbym nie znała wcześniej tego utworu to pewnie zauroczona nim zawyżyłabym ocenę dla filmu :)

Cieszę się, że część z was nie zgadza się z moją opinią. Chciałbym jednak podkreślić, iż nie jest ona podyktowana faktem istnienia kina innego w większości pełnego dramatyzmu, krwi i przemocy. Wychodziłem raczej z przekonania, że kino, by istnieć, musi pokazywać coś istotnego, coś co zmienia percepcję i kształtuje świadomość. Stąd też moje rozczarowanie i niewysoka ocena filmu pretendującego do miana ambitnego dzieła. Każdy z nas ma jakieś doświadczenia ze śmiercią, każdy, lub niemal każdy, płakał i pogrążał się z żalu nad stratą bliskiej osoby, nie ma więc najmniejszego powodu pokazywać podobnych przeżyć za pomocą filmu ponieważ obraz i tak nie oddaje skali uczuć, które człowiek w takich chwilach czuje naprawdę. Ten film wg mnie nie wnosi nic bardziej wartościowego ponad przypomnienie, że są obok nas ludzie, tragedie zdażyć się mogą każdemu i że rzadko wiemy jak sobie z nimi radzić. Być może dla wielu to wystarczy, by zachwycić się "Pokojem syna" dla mnie najzywklej w życiu nie wystarcza.
Pozdrawiam.

Zabawna jest ta pierwsza wypowiedź.
Myślę, że żeby odczuć w pełni "Pokój syna" trzeba zdaje się mieć nieco mniej pretensjonalny oczekiwania i umieć dostrzegać kunszt prowadzenia narracji przez reżysera. Może potrzeba więcej dojrzałości i co za tym idzie - zrozumienia - dla twórców i filmów, które nie potrzebują błyszczeć. Dla mnie od początku do końca znakomity utwór filmowy.

Nie ma wątpliwości, że film poprowadzony jest dobrze, czuć jak scena za sceną płyną swobodnie, by wydobyć dramatyzm sytuacji i wydażeń, jak zauważył skromnie przedmówca, ale zgadzam się również z opinią, że historia w zasadzie jest banalna i w równie banalny sposób przenika do świadomości widza. Podzielam pogląd, że to nie kwestia dojrzałości i wyrobienia smaku, co raczej wrażliwość, inny jej kształt, nie pozwala niktórym osobom ocenić tego dziełka zbyt wysoko. I słusznie, nie powinniśmy przecież wszyscy odczuwać w taki sam sposób. Nie wydaje mi się więc, by odczuwanie rozbawienia, a tym bardziej ostra krytyka należy się autorowi postu. Może też być tak, że jeśli obejrzy obraz po latach zmieni o nim zupełnie zdanie. Wg mnie film jest dobry, ciekawie wyreżyserowany, z niezwykłą muzyką jak zauważyło już wiele osób, ale napewno nie zachwycający.
Pozdrawiam