budzą się wspomnienia :) ah, baaardzo to lubiłam :)

Panna z mokrą głową jest filmem sentymentalnym. I jak bywa w przypadku tego typu filmów - jest też ujmujący. Pojawiają się w nim sztandarowe miejscowości polskie - Warszawa, Kraków, Zakopane - ze wskazaniem na zakopane - zacisze ówczesnych artystów - by choćby wspomnieć Witkacego. Kiedyś tętniące artystycznym życiem, teraz nieco populistyczne. Dlatego dziś film ów nie tylko kojarzy się ze szkołą, ze starymi czasami własnych życiorysów, ale też niejako lepszego okresu Polski, która była KULTURALNA - artyści, tenorzy, pisarze - a wraz z nimi hrabiowie i ich mezaliansy. Główne przesłanie filmu i książki - marzenia się spełniają. Który film teraz mówi tak bezkompromisowo i niewinnie - marzenia są piękne i mogą zostać urzeczywistnione?

Hrabino, widza ja widzę i serce me radością płonie, iż poczuciem piękna i arystokratyzmem kultury obdarowana jesteś genetycznie. Pomnij jednak, że bez pana Makuszyńskiego nie doznalibyśmy tych wzruszeń.