Gdy go oglądalem na mysl mi przychodzil jeden tytul, a mianowicie 12 gniewnych ludzi,
debiut rezyserski Sidneya Lumeta.
Postac Wilhelmiego jest bardzo zdyscyplinowana,opanowana, emanuje od niej
spokojem, choc potrafi wybuchnać, w zaleznosci od tego z jakim "swiadkiem" ma do
czynienia, potrafil calkowicie
zmieniac swoje dzialanie pod osobowosc danego swiadka, niczym kamaleon
podchodzi
swoją ofiarę, ktora całkowicie "kupuje" to co mowi. jest w tym niesamowicie
przekonujacy jak przyznal to trzeci "świadek", ktorego odwiedzili. Sama postac
Wilhelmiego
ciekawa, ale w jaki sposob odegrana przez Romka, ile w niej magnetyzmu, charyzmy,
prawdziwosci, sposob w jaki wypowiadala słowa, wszystkie inne postacie usuwaly się
przed nią w kąt. Głownym zadaniem pana W było przekonanie
"świadków" do swoich racji podobne zadanie mial fonda w 12, jednak nie odwazylbym
sie powiedziec, ze postac Romka to kopia, bo to zupelnie inne typy.
Scenariusz jest dobry, fundamentem tak jak w 12 sa dialogi ( rewelacyjne, jednak u
Lumeta to bylo zderzenie sie ze soba 12 roznych charakterow )
między postaciami, w filmie Lumeta wysmiewany jest system świadkow,
, gdzie sprawe zycia i smierci chcą podjac w 5 minut np. bo mecz leci.
tutaj bardziej, zreszta wyrwe pelne slowa " męczy mnie ich ta nieodpowiedzialnosc ci
nasi swiadkowie mysla , ze solidarnosc i przyjazn to luksus duchowy dla upiekszenia
charakteru i albo prezentu od cioci ktory mozna dac albo nie dac..."
Sa wiec 2 istotne elementy, ktore sa podobne, ale to nie zmnienia faktu, ze oba filmy
sie od siebie znaczaco roznia.
Jeszcze do naszego "Pana W" do plusow na pewno dalbym dobrą muzykę, klimat, reszta
oprocz genialnego Wilhelmiego tez ponad przecietną, w sumie mógł byc troche
dluzszy.
Nie spodziewalem się czegos tak dobrego, jak dla mnie to film na 7, 8. Jest na
chom.iku.