Martin postanawia rzucić w diabły swoje nudne życie. Decyduje się zamieszkać w lesie i prowadzić żywot na modłę swoich wikińskich przodków. Przypadek sprawia, że na jego drodze staje ranny Musa. Razem starają się przezwyciężyć trudności, które sprawia im los oraz oni sami.

Ostatni wiking to gatunkowy mariaż komedii i dramatu obyczajowego przyprószony szczyptą kina gangsterskiego. Brzmi dobrze? No jasne! Eklektyzm gatunkowy w tym konkretym przypadku ma swoje plusy i minusy. Do plusów należą niezłe postaci drugoplanowe. Żona głównego bohatera, policjanci i para z samochodu wypadają dobrze zarówno w odsłonie komediowej jak i tej nieco bardziej poważnej. Oczywiście, fabuła czasem generuje absurdalne sytuacje, więc dostajemy to, co, moim zdaniem jest świetne w kinie skandynawskim, czyli dialogi. Szkoda, że jest ich tak mało. Z zalet trudno też nie wspomnieć o pięknych zdjęciach, którymi często raczy nas operator.

Z minusów, na pierwszy plan wysuwa się kiepska kreacja głównego bohatatera i jego towarzysza. Żaden z nich nie przekonuje jako postać, są mało wiarygodni. Fabuła, mimo że nie jest mocno rozwinięta, to trochę się wlecze. Film ma nierówne tempo. Mam też wrażenie, że proporcje komedii do dramatu są zbyt wyrównane. Ostatni wiking byłby dużo lepszym filmem gdyby zdecydowano się na jedno z dwóch rozwiązań:
a) Przesunięcie w stronę komedii. Więcej absurdu w bohaterach, dialogach, sytuacjach.
b) Przesunięcie w stronę dramatu obyczajowego. Rozwinięcie rozterek rodzinnych, życiowych głównych bohaterów.
Generalnie film traci na tym, że nie zdecydowano się do końca co zrobić z najważniejszymi postaciami. Inna sprawa, że ktoś inny może mieć inne odczucia. Ot, takie subiektywne minusy.

Podsumowując, Ostatni wiking to taki skandynawski średniak. Mam na myśli zarówno formę jak i treść. Trochę absurdu, trochę powagi. Czasem to się ładnie spina, czasem dłuży. Dostajemy parę lepszych scen i parę zbędnych dłużyzn. Dla fanów jak najbardziej do obejrzenia, ale fajerwerków, przynajmniej w mojej ocenie, nie ma.