Moim zdaniem film jest taki jak ocena drugiej książki „mistrza” jakiej dokonał jeden z bohaterów. Można by go streścić na trzech stronach i rozdawać jako broszurę. Jednak w ten sposób nie poczuli byśmy tego klimatu, bycia nomadem na dodatek bez celu podróży(zupełnie jak to jest obecnie w społeczeństwach zachodnich). Tytułowy Mistrz, jak większość ludzi ma typową tendencje by napełniać rzeczywistość idealną treściwa, lubi dawać sobie pewniki i punkty oparcia dla uzyskania spokoju ducha. Jako bohater symbolizujący takie tendencje nie bez znaczenia jest to, ze okazuje się on być w konsekwencji tylko szarlatanem. Wydaje się że Mistrz ma swojego „szatana” w postaci żony. Szeptuchę sączącą jad do jego ucha.
Wracając do klimatu filmu, dzięki muzyce jest nieco psychodelicznie, i razem z Freddiem widz zostaje rzucony na głęboką wodne, tak jak on mimo ze nie może pojąc metody, brnie dalej w „niewiadome”, mamiony obietnicą odkrycia czegoś ciekawego, istotnego. Wrażenie rozproszenia i braku konkretnego odniesienia jest cudownie celowe. Film pozwala odczuć na własnej skórze typ osobowościowy Freddiego, nie da się ukryć ze nie jest to zbyt przyjemne. Gdybym ogladał w domu wyłączył bym po 30 minutach, tylko dlatego ze siedziałem w kinie wytrzymałem do końca, innymi słowy taki sposób przekazu nie przypadł mi do gustu.
Teraz wnioski końcowe.
Moim zdaniem Freddie to życiowy i duchowy ubogi włóczęga. Mistrz sadził ze może mu cos dać, ale w miarę poznawania go, odkrywa ze to Freddie może dać cos jemu. Nie bez znaczenia jest zarzut Freddiego że syn mistrza nie jest mężczyzną, ze zyje w cieniu ojca - kwazi-demiurga. Mistrz moim zdaniem zauważa ze otoczka ideowych pewników, pocieszające przekonania przy wewnętrznej sile Freddiego są niczym, bo to Freddie ma prawdziwą moc przetrwania w świecie. Mistrz wychodzi na małostkowego więźnia własnych przekonań i bojaźliwego człowieka którego istnienie przerasta. Freddie jest człowiekiem płynnej nowoczesności, poradzi sobie w szybko zmieniających się warunkach nowego, nadchodzącego świata. Moim zdaniem Freddie nie wiele rozumie, ale sam jest poprzez bycie, świadectwem pewnej postawy. Tu można by się odwołać do słów Gandhiego: ze cokolwiek w życiu robisz, nie ma to większego znaczenia, ale ważne jest zęby cos robić. To pogodzenie się z nie istotnością ludzkiego działania w skali kosmicznej a nie jednostkowego życia jest istotą wolności człowieka, uwolnienia od stelażu w który wciskają ludzi osoby pokroju Mistrza.
Warto pamiętać ze nawet jeśli film opowiada o czasach przeszłych w tym wypadku latach powojennych, to zawsze obraz flirtuje z tym co teraźniejsze. Koresponduje z widzem, Freddie moim zdaniem to człowiek XXI wieku.