Wiesz..z "Into the wild" nie porównywałabym. Uznaję,osobiście, ten film za bardzo wyjątkowy. Główny bohater to również postać niecodzienna.
W "Land" mamy nieco bardziej szablonowy przypadek ( niemożność odnalezienia sensu życia po stracie). Owszem, całkiem przyjemnie zrealizowany..całkiem przyjemnie zagrany..ale temat mocno okrojony. Działanie gł.bohaterki impulsywne, podyktowane osobistymi przeżyciami(bardzo tragicznymi,fakt).
Żałobę przeżywamy indywidualnie..być może są pewne wzorce jak np.odsunięcie się od ludzi. Nikt też nie jest w stanie ,jeśli tego nie chcemy, pomóc nam w przyjęciu nowej wersji życia( bez naszych utraconych bliskich). Każdy nacisk ,a o takie poczucie wcale nie tak trudno w tej sytuacji, jest odczytywany jako w pewnym sensie wrogi, dla naszej pamięci i uczuć.
Stąd zachowanie dość irracjonalne gł.bohaterki. Trzeba przyznać, że starała się przygotować do dzikiej krainy, ....żeby nikt nie oceniał jej samobójstwa ?!?
Próba zachowania twarzy w chwili ucieczki od cierpienia po stracie sensu życia jest dość irracjonalna. Komu miałoby pomóc? Kochającej,współczującej siostrze?
Każdy z nas ma prawo ,niezbywalne prawo, do stanowienia o swoim życiu czy śmierci. Niewielu z nas żyje na tym świecie pozbawionych jakichkolwiek relacji międzyludzkich. Nikt z nas nie ma prawa oceniać decyzji drugiego w tym zakresie. To chyba jedna z niewielu wolności jaką mamy. Możemy boleć nad takimi decyzjami...cierpieć z ich powodu..próbować zapobiec z uwagi na emocjonalne,uczuciowe,filozoficzne powiązania..jak zrobił to mężczyzna,który ratował gł.bohaterkę: "Stanęłaś na mojej drodze" Przepiękna kwestia! Pamiętajmy o tym spotykając ludzi na ulicach,parkach,bezludziu. Każdy z nas ma bowiem swoją historię,którą warto opowiedzieć.
Pozdrawiam Cię serdecznie :-)

Film jest szablony, dość toporny. Mało subtelny. Typowy hollywoodzki średniak, który sili się, aby być kinem artystycznym. Ale niestety nie za bardzo to mu wychodzi. Poza tym, skoro kojarzony jest z Sundance, to w sumie mnie to teraz wszystko nie dziwi.