W życiu obejrzałam naprawdę mnóstwo horrorów - od klasycznych pozycji gatunku, po przeróżne hybrydy z komediami (czasami również niezamierzonymi). Leprechaun nie należy ani do dzieł wybitnych, ani do tych, które powinno się jak najszybciej zapomnieć. Jest gdzieś pośrodku - z jednej strony bowiem, mamy do czynienia z bardzo pomysłowym odświeżeniem irlandzkiej legendy i doprawieniem jej rogów, z drugiej, aspekty techniczne produkcji pozostawiają wiele do życzenia - zwłaszcza w dzisiejszych czasach, gdzie widzowie są przyzwyczajeni do ogromnego realizmu efektów specjalnych.

Z pewnością, wiele można zarzucić scenariuszowi - jest przewidywalny (czasami nawet do bólu) i raczej rzadko trzyma widza w napięciu. Elementów humorystycznych nie brakuje, ale są one raczej delikatne i nie wysuwają się na pierwszy plan (jeśli szukacie komedii z elementami horroru, a nie odwrotnie, to seria Straszny film będzie chyba lepszym wyborem).
Gra aktorska, w połączeniu z pracą kamery (w dynamicznych scenach, widać "przeskoki" w ruchach bohaterów) wypada dziś kiepsko. Tytułowy Karzeł (lub Leprechaun, jak kto woli) jest najjaśniejszym punktem filmu - koncentruje na sobie uwagę widza, a jego charakterystyczny śmiech, przeszedł już chyba do legendy.
Reszta postaci, na czele z Tory (w tej roli dopiero raczkująca w aktorstwie Jennifer Aniston) pozostaje w cieniu antagonisty. Każdy aktor posiada jednak swoje jaśniejsze momenty.

Podsumowując moją krótką recenzję: miłośnicy kina grozy zdecydowanie powinni zapoznać się z Leprechaunem. To pozycja nadzwyczaj oryginalna, choć jej wykonanie sprawia, że daleko jej do perełek pokroju Piątku 13-go, Halloween czy Koszmaru z ulicy Wiązów.
Film jest również świetną okazją do obejrzenia Jennifer Aniston jakiej dotąd nie znaliście - jeszcze zanim na dobre zagościła w komediach.