Już na samym początku nastrojowość jakichś 10 sekund mrocznej muzyki burzy odsłonięcie w całej okazałości postaci karła, zwłaszcza pierwsze zdanie, które wypowiada w tym niewinym i rzeczywiście dosyć komediowym stylu. Państwo, którzy pojawiają w następnej scenie wcale nie grzeszą talentem gry aktorskiej. Zarówno pan, jak i pani (mężczyzna, który skradł skarb, należący do Karła i jego żona) razili sztucznością, przykładając się tym samym do zabicia dreszczyka emocji, który przecież odgrywa bardzo ważną rolę w filmach tego typu, a jak rozumiem , w założeniu "KARZEŁ" miał być właśnie takim filmem. Dalej jest już troszkę lepiej, jednak uważam, że filmu nie potraktowano na poważnie. Pomysł może nie był porażąjąco rewelacyjny, ale godny zrobienia filmu dopracowanego, który mógłby satać się dziełem na długo zapadającym w pamięć, jak choćby Koszmar z ulicy wiązów. Karzeł przypomina jednak pod względem wykonania nieudane kontynuacje Kruegera, które były horrorami tylko dlatego, że tak pisało na plakacie promocyjnym. Film ten można było wykonać znacznie lepiej. Nie zgadzam się, że jest to film dla dzieci. Byś może momentami jest dziecinny, ale to tylko powiew kiczu ze strony twórców. Nie poleciłbym go żądnemu dziecku, bo choć nie jest bardzo straszny, to na pewno przepełniony sporą dawką brutalności i bazujący na obrzydliwościach. Oczywiście było kilka momentów godnych uwagi, gdzie, choć oglądając go w miarę czasu utwierdziłem się w przekonaniu co do niskich lotów "Karła", zamarłem bez ruchu. I wtedy nie mogłem pojąć, jak można było tak spaprać robotę. Mówię np. o scenie, w której mężczyzna ogląda w samotności monetę, którą przynieśli mu dwaj "chłopcy", a która należała do karła. Wspaniałe zbliżenie i podjeżdżający pusty rowerek Karła wypełniający cały ekran. To było świetne. Cały film powinien opierać się właśnie na takim klimacie. Osobiście nie mam nic do zażucenia odtwórcy głównej roli jak i pani Aniston, którą osobiście lubię.