Obawiałem się dojrzalszej wersji potrzebnej, choć ckliwej "Okji", otrzymałem dzieło.

Film porywa się na ukazanie arcytrudnej do zrealizowania perspektywy osiołka eksplorującego świat wrogi zwierzętom - szczególnie takim jak on, "gospodarskim". Świat, w którym Io nie ma podmiotowości.

Przyjaźń znajduje w jednym z najbardziej nieoczekiwanych miejsc - cyrku ze zwierzętami, za sprawą swojej opiekunki/treserki. Przyjaźń ta, choć stanowiąca jego najważniejszą zdobycz, jest dla ogółu niewidzialna, dlatego bez baczenia na nią Io traci przyjaciółkę wraz z upadkiem cyrku.

Człowiek rzuca go następnie w miejsca, gdzie Oi czuje się obcy, śni mu się jego przyjaciółka, a pod wpływem krótkiego, ponownego spotkania z nią, czuje impuls do wzięcia sprawy w swoje "nogi" i wyrywa się na wolność. Kiedy pogoń za Kasandrą kończy się niepowodzeniem, rozpoczyna samotną wędrówkę.

Ma wolność, jednak nigdzie nie pasuje, a gdy tylko wpada w ręce człowieka, staje się znowu przedmiotem - rozrywki, eksploatacji fizycznej, przemocy, przemysłu zabijania na mięso. Szczęśliwie, spotyka na swej drodze również przypadkowych sojuszników, dzięki którym kilkukrotnie unika tragicznego losu.

Genialne warstwy wizualna i dźwiękową czynią wędrówkę Io zjawiskiem, w którym widz się w pełni zatapia, sporadycznie zadając sobie trudne, etyczne pytania.

Ziemia obfituje w piękno, które film uwypukla, jednak czy to piękno dostępne jest również dla zwierzęcia, które na każdym kroku musi się obawiać o swój los?

Koniec jest trudny, choć poprowadzony niebanalnie i minimalistycznie. Nie ma rozciągniętych scen pełnych strachu i cierpienia Oi, zwierzak po prostu znika - anonimowo, przypadkiem, błyskawicznie. Tak bowiem wygląda odebranie mu życia przez człowieka.

Reżyser zostawia też pułapkę - trudną do uniknięcia w trakcie seansu nawet dla wegan - poprzez zestawienie podszytej przecież hipokryzją troski o Io z anonimowością krów, które razem z nim zmierzają na śmierć. Czymże zawiniły, że widz zastanawia się "dlaczego Io musi zginąć razem z nimi?", zamiast "dlaczego one wszystkie muszą zginąć?". Ostatecznie, gdyby film nie był o Io, ale o jednej z tych krów, nawijmy ją "Mu", widz trzymałby kciuki przede wszystkim za nią, pomijając na początku inne zwierzęta, w tym Io.

Dziękuję za ten film - swoiste połączenie "Gundy" z "The Revenant". Niezależnie ile ktoś wykonał już kroków w stronę życia w harmonii ze zwierzętami, z dala od sponsorowania przemysłu zadawania im krzywdy, "Io" i tak zmusza do zadania sobie wielu trudnych pytań.

PS. Jestem pod wrażeniem, że polski film stoi na tak wysokim technicznie poziomie. Wyjątkowo nie zarejestrowałem braków, z których polskie filmy słyną.