Negatywna passa Tobe’go Hoopera trwa. Najnowszy (po)twór byłego mistrza horroru, arabski
straszak „Djinn”, pod względem efektowności niewiele różni się od poprzednich wpadek reżysera
– „Kostnicy” czy „Krokodyla zabójcy”. Hooper jest zdolniachą i na przestrzeni lat dowodził temu
kilkukrotnie. Nie ma jednak, najwyraźniej, nosa do scenariuszy lub po prostu prześladuje go
pech. „Djinn” to opowieść o budynku nawiedzonym przez wrogiego ludziom demona. Opowieść
zatracona w natarczywej amerykanizacji, skrzyżowanie „Dziecka Rosemary” z „The Grudge –
Klątwą”. Do kultury arabskiej film odnosi się tylko aluzyjnie, o tytułowym duchu niewiele mówiąc i
nie roztaczając wokół niego aury grozy. Najciekawszym aspektem fabuły zdają się być
nieszablonowi bohaterowie. Salama i Khalid nie posiadają tożsamości narodowej, na Bliski
Wschód powracają z Okcydentu, po śmierci dziecka. Ich związek jest niejednoznaczny, bywa
szorstki i napięty. Wątek, choć interesujący, nie ma jednak nic wspólnego z horrorem.
Kontrowersje wzbudza też finalna scena filmu, metaforycznie piętnująca ewentualność
dokonania przez kobietę aborcji.