Zawiedzione oczekiwania. Film po kilkunastu minutach wytraca impet. Temat chorobliwych ambicji i zaborczości ojca ledwie muśnięty, a wydawał mi się tutaj kluczowy. Wpływ doświadczeń z dzieciństwa na kształtowanie się osobowości Davida nieprzekonująco pokazany. Znaczący rozdźwięk pomiędzy zachowaniem młodego Davida podczas nauki w Londynie a zwichniętą psychiką Davida dojrzałego. Oczywiście trudno porównywać stan zdrowia i choroby, ale wydaje mi się, że jakieś symptomy przyszłego załamania powinny być bardziej widoczne już podczas pobytu w szkole. David wprawdzie zawsze był dziwny, żył na uboczu, w swoim świecie, ale mimo to film do momentu załamania się jego zdrowia, pomija całą złożoność problemu i ukazuje go chyba zbyt zwyczajnie. Nie widzę tych wszystkich subtelnych powiązań i zależności, które przywiodły go do punktu krytycznego. Na uwagę zasługuje właściwie tylko świetna muzyka. Rush swoją kreacją też mnie bynajmniej nie porwał. Nadziwić się nie mogę tym wszystkim nagrodom i zachwytom.