"...W czasie podróży nie wolno ci z nikim rozmawiać.
Nie pozwól, aby ktokolwiek w domu zobaczył, jak wyruszasz w drogę.
Droga na szczyt znajduje się po drugiej stronie góry, ominiesz "Wieczne drzewo", wdrapiesz się na pierwsze wzniesienie, fontannę obejdziesz trzy razy, potem kładka, kolejne wzgórze, dalej wąwóz, "ścieżka siedmiu łuków", potem "siodło Bogów" i tam już tylko droga na szczyt "Bóstwa Góry".
Tam czekasz na spotkanie z Nią..."

Shohei Imamura zabiera nas do Japonii II połowy XX wieku, i zaczyna opowieść o u podnóża góry Narayama. Społeczność wioski kultywują pradawny zwyczaj tzw. "przymusowej eutanazji", który po narodzeniu dziecka starcy powyżej 70 rż udawali się na górę Narayama, by tam umrzeć.
Orin, główna bohaterka i niebawem skończy siedemdziesiąt lat, dobrze wygląda, jest zdrowa, zęby ma swoje, czym daje powód Kesakichi, do śpiewania paszkwila o demonich zębach babci.
Społeczeństwo japońskie hołduje zasadom eliminowania niepotrzebnych jednostek, zacofanie, izolacja, przetrwanie najsilniejszych genów ( niemowlaki można sprzedać lub wyrzucić, by nie obciążały rodziny w czasie zimy). Społeczny porządek i ład Orina, przed rytuałem "ostatniej drogi" układa plan , chcąc zastawić i zabezpieczyć rodzinę w najlepszej sytuacji, poznajemy działania, manipulację i grę np. usunięcie sobie zębów, by wiarygodność "nieprzydatności i terminowości" zbliża się, intryga z narzeczoną ciężarną Kesakichi doprowadza do tragedii, ale usuwa kolejne dwie osoby, które mogłyby zabrać rację żywnościową, zabawa w swatkę dla swego owdowiałego syna itd.
Góra Narayama otwiera przed nami inne oblicze, obraz miłosnych zalotów, erotycznych uniesień i kopulacji, kontrastują to obrazy owadów, gadów , ludzi i "cuchnącego" parobka, który zoofilii się dopuszcza, by zaznać rozkoszy, obrazy topornością i naturalnością przeplatane humorem, absurdem.
Poetyckość, artyzm, natura , gra aktorska, muzyka.
Film został nagrodzony Złotą Palmą na MFF w Cannes w 1983 roku, liczne nominacje.