Co tu dużo mówić. To klasyk, podobnie jak część pierwsza. Zresztą te dwie pierwsze części Thiefa to prawdopodobnie jeden z najlepszych duetów "oryginał+kontynuacja" w historii gier komputerowych. Jeśli miałbym wybrać którąś z nich, to nawet nie wiem którą bym wybrał... prawdopodobnie jedynkę, ale pewnie to się też z czasem zmieni.

Tak jak w jedynce, klimat po prostu rozwala wszystko. Nieco inny niż w pierwszej części, bo tym razem świat jest bardziej zmechanizowany. Zresztą podoba mi się w jakim kierunku poszedł ten sequel. Ewolucja świata wydaje się w Thief bardzo naturalna. Fabularnie, nie można dwójce właściwie nic zarzucić. Scenariusz wciąga. Oczywiście, wiadomo mniej więcej z kim przyjdzie nam się skonfrontować w finale, ale to w niczym nie odbiera tej historii jej tajemniczości.

Świat znów jest rozległy. Nawet na eksperckim poziomie trudności (który szczerze polecam) wszystkie cele można pokonać nie zwiedzając dużej ilości miejsc na mapie. Dodajmy do tego jeszcze sekrety, które znaleźć wcale nie jest łatwo. Zresztą właśnie z tego pamiętałem też jedynkę. Mnóstwo różnych tajemniczych miejsc, ciemnych dziur, które można wykorzystać także na ukrycie się przed przeciwnikiem. I ta frajda kiedy znajdujesz jakiś solidny łup lub wzmocnienie ekwipunku w sekretnym miejscu, do którego wcale nie było łatwo się dostać...

Jak na rok wydania tej gry, wrogowie imponują inteligencją. Dlatego, tym bardziej na najwyższym poziomie trudności, trzeba naprawdę dobrze wszystko rozplanować. A wiadomo, że to w skradankach ceni się najbardziej. Przeciwnicy potrafią cię gonić, ale też nawzajem się alarmować, nie mają też problemu z kompletnie nieoczekiwaną zmianą swojego posterunku. Co również chwalę to fakt, że konkretne sytuacje, ale też całe misje można pokonać na różne sposoby. Tutaj dosłownie wszystko zależy od ciebie. Czy będziesz chcieć uniknąć jakiegokolwiek spojrzenia wroga przez całą misję i oprzesz się wyłącznie na kradzieżach kieszonkowych - czy też może zdzielisz po łbach kilku strażników, jeśli będzie taka potrzeba i przeciągniesz ich ciała w zacienione miejsca? Czy przemkniesz poza okiem kamer, czy też pozwolisz sobie na zestrzelenie którejś z nich ognistą strzałą? W końcu - spróbujesz pokonać misję w typowy sposób i przejdziesz zwyczajnie korytarzem, czy też zauważysz, że możesz przejść belką ponad całym korytarzem jeśli tylko wbijesz w nią strzałę sznurową? Takich momentów jest tu całe mnóstwo, dlatego trzeba niekiedy sporo pomyśleć.

Oczywiście, znów genialnie prezentują się cutscenki wprowadzające do misji z charakterystycznym głosem Garretta, tworzące niesamowity, mroczny klimat. Ale tym razem doszedł również Karras i jego psychodeliczny głos to prawdziwy majstersztyk! Właśnie, zwracam uwagę na głos a to dlatego, że znów odgrywa on bardzo ważną rolę. Musisz uważać po czym stąpasz żeby nie narobić za dużo hałasu i nie przyciągnąć do siebie niepotrzebnych gości.

Gra jest naprawdę długa. Kilkanaście poziomów, które wcale nie są krótkie. Ba, właściwie każdy z nich (poza drobnymi wyjątkami) jest bardzo rozbudowany, więc jeśli jesteś prawdziwym odkrywcą i chcesz poznać całą mapę, na pewno zostaniesz w tej grze na wiele, wiele godzin. Mój ulubiony poziom to chyba ten ostatni. Trochę nie rozumiem narzekań jaki to trudny poziom - dla mnie wcale nie był aż tak trudny. Fakt, jest najtrudniejszy w całej grze, ale po tym co się na jego temat naczytałem miałem wrażenie, że to będzie coś nie do przejścia. A tymczasem stopień trudności tego levelu jest moim zdaniem idealnie wyważony. Właśnie tak powinno się kończyć całą grę! Musisz tutaj wykazać się wszystkim, czego nauczyłaś/eś się przez całą grę. Ale podobnie jak w każdym poprzednim poziomie - jeśli tylko dobrze wszystko rozplanujesz i trochę pomyślisz, bez większych problemów pokonasz i ten poziom.

Mógłbym jeszcze w sumie dużo więcej pisać o Thief II, ale chyba nie ma to większego sensu. Chyba każdy gracz wie, że to klasyk, dlatego nie muszę go specjalnie polecać. Dziś już takich gier się nie robi.

Moja ocena: 10/10.