Stary Siren z ps2 jest tytułem obok którego ciężko przejść obojętnie. Powiem więcej: jest to dzieło które bardzo ciężko ocenić i ułożyć na filmwebowej skali od 1-10. Bo jak ocenić grę którą można jednocześnie kochać i nienawidzić? To trochę tak jakby mieć w domu ojca, który jednego dnia jest kochany i cię obdarowuje hojnie prezentami, a drugiego bez powodu okłada cię baciorem po plecach.Tak samo jest z Forbidden Siren. To geniusz, który wzbogacił moją wyobraźnię nietuzinkowo opowiedzianą fabułą, nakarmił moje uszy upiorną kakafonią jęków shibito i enigmatyczną ścieżką dźwiękową. Ten sam geniusz również mnie wybatożył topornym gameplayem i zagadkami, które bez solucji są nie do ruszenia.

Fabuła Syreny jest jedną z najlepszych na jakie trafiłem w życiu i nie mówię tu tylko o jej treści, ale również o formie w jakiej została opowiedziana. Grzechem byłoby ją tu streszczać i jedną z największych przyjemności w syrenach jest zgłębianie jej samemu - przypomina to układanie puzzli z obrazów Beksińskiego składającego się z 1000 elementów. Będąc już przy Zdzisławie, wypada również wspomnieć, że na pewno przypadłby mu do gustu bestiariusz, który w tym tytule jest wybitnie pokręcony i zdolny byłby go tylko wymyślić japończyk, który nafaszerowany lsd wylądował głową w pszczelim ulu (ci co grają wiedzą o co chodzi ;-)). Mamy tu klasyczne zombiaki, które z czasem przemieniają się w pełzające po suficie robale, albo owady które fruwają nad drzewami i strzelają nam po łydkach z rewolweru. Widać, że Syreny tworzyli ojcowie Cichego Wzgórza.

Dużym plusem jest również fakt, że w przeciwieństwie do Silent Hilla, Siren stawia na survival. Nie mamy tu apteczek, broni jest mało, a nawet jak ją zdobędziemy to nie warto walczyć, bo nawet najmniejszy shibito jest dla nas śmiertelnym zagrożeniem. Podobało mi się również to, że mamy sporo zróżnicowanych postaci do sterowania. Będziemy spacerować małą dziewczynką, młodym lekarzem, czy starym myśliwym. Na różnorodność rozgrywki nie można narzekać.
Tu niestety kończą się zalety i zaczyna... narzekanie!
A tego w trakcie gry była cała masa. Począwszy od zagadek, których rozwiązanie bez solucji jest niemożliwe, poprzez misje na czas, skończywszy na sknoconym celowaniu z karabinu myśliwskiego. Nie mam nic przeciwko questom nad którymi trzeba pogłówkować. W Silent Hillu czy Resident Evil były miłą odskocznią od nawalania w upiory czy inne zombiaki. Tu są niesamowicie frustrujące, bo musimy się zastanawiać co inna postać będzie robiła kiedy odwiedzi to samo miejsce w którym my teraz jesteśmy xd Czy Project Siren nie wie, że gracze nie mają zbytnio rozwiniętej zdolności jasnowidzenia? Takich przykładów jest cała masa, ale szczytem wszystkiego była misja na czas, którą trzeba było ukończyć w mniej niż minutę! Syrena sprawia wrażenie utrudnianej na siłę. Zastanawiam się co projektanci mieli w głowach. Czy wiekopomny koniec chcieli zaserwować tylko tym najodważniejszym i najwytrwalszym, którzy są w stanie przetrawić dziwactwa gameplayowe? Sam miałem ochotę zostawić Syrenę bezwiednie na systemie mojej ps3, ale fabuła, klimat i psychodela pchały mnie do samego końca w te szaleństwo.

Kwestią sporną jest ocenienie systemu walki. Bijatyka jest tu koślawa, brzydka i sporo zależy od naszego szczęścia. Wrogowie potrafią nas stunningować i nawalać, aż wywiniemy fikoła. Z drugiej strony taki obrót sytuacji zmusza nas do główkowania, czy może zamiast walczyć lepiej obejść przeciwnika, albo odwrócić jego uwagę.

Dlatego mój werdykt jest taki. Najpierw zagrajcie w remake Siren: Blood Curse. Ma wprawdzie zmienioną historię, ale jest dużo łatwiejszy i przystępniejszy dla graczy nieobeznanych z serią. Potem polecam Forbidden Siren 2 (moim zdaniem najlepszą odsłonę serii), a wtedy dopiero... przemyślcie jeszcze raz czy na pewno chcecie zagrać w jedynkę.
To chyba jedyna seria, którą najlepiej się przechodzi od końca. ;-)
Pierwowzór jest tytułem genialnym, który miażdży klimatem, muzyką, designem artystycznym i nietuzinkową fabułą, zahaczającą o mitologię japońską. Team Project Siren udowodnił, że gry jako medium spisują się lepiej od książek, filmów komiksów itd. Środki wyrazu artystycznego w syrenach są niesamowicie sugestywne i szkoda, że przez dziwny gameplay nie wszyscy go docenią. .Obraz zalanej morzem krwi Hanudy, pełnej owadopodobnych zombie zapamiętam do końca życia. Jest to również jeden z najtrudniejszych tytułów, którego trudność niestety nie zależy od naszych umiejętności motorycznych czy intelektualnych, tylko od tego jak szybko potrafimy przyswoić solucję z neta. Mimo wszystko warto ten tytuł poznać, bo pod wieloma aspektami przerasta większość horrorów, a nawet dorównuje moim ulubionym seriom... Silent Hill i Fatal Frame.
Odwiedzenie Hanudy jest przeżyciem metafizycznym wymykającym się naszej percepcji i jest równie przerażające, co zgłębianie czeluści umysłu Jamesa Sunderlanda.

Moja ocena: 8/10
To Arcydzieło... szkoda tylko, że przez wrodzoną nieprzystępność, niewiele je pozna.