Ostatnia część najświeższej trylogii zabiera nas do Ameryki Południowej, gdzie oprócz walk z ludźmi Trójcy przemierzamy dżunglę i zatopione w niej świątynie oraz grobowce. W przeciwieństwie do poprzednich części mamy tutaj mniej strzelania, za to dużo grobowców do odkrycia. Postawiono bardziej na zręcznościowe poruszanie się po półkach skalnych i eksplorację niż zabijanie, ale czy wyszło to dobrze? I tak i nie.

Na pewno z trylogii jest to najbardziej Tomb Raiderowy Tomb Raider, który mocno przypomina wcześniejsze odsłony przygód Lary Croft. Jednak w pewnym momencie odczuwałem już przesyt tymi grobowcami, które miały wiele wspólnych elementów, przez co trudno nawet wskazać jakiś szczególny. Ponadto eksploracja w pewnym momencie w ogóle nie sprawiała radości, bo bez problemu można było przewidzieć, że coś znajdziemy na uboczu ścieżki, w wodnym oczku, czy na skalnej półce. Poza tym rzeczy do odnajdywania jest bardzo dużo i praktycznie są rozmieszczone co kilka kroków, przez co z czasem straciłem ochotę na czyszczenie na zero. Skupiłem się na większych kryptach i grobowcach oraz na zadaniach pobocznych (poza wątkiem głównym).

Ogólnie wykonanie gry stoi jak zwykle na wysokim poziomie: poruszanie się Lary, skoki, pływanie, wspinanie i wiele innych czynności zostało wykonanych płynnie i przyjemnie dla oka. Krajobrazy też potrafią niekiedy przykuć wzrok, podobnie z zabudowaniami - widać, że jesteśmy w Ameryce Południowej. Pod tym względem gra wypada przyjemnie. Gorzej nieco już z fabułą i dialogami. Te nigdy nie należały do dobrych, tutaj co prawda nie ma takiej żenady w tekstach jak w Tomb Raiderze z 2013 roku, ale brakuje w rozmowach bohaterów chęci odkrycia tajemnicy, impulsu do działań, zachęcenia dla gracza. Działamy, bo po prostu gramy, ale bez ekscytacji, która towarzyszyła mi w produkcjach Tomb Raider przed 2009 rokiem.

Do tego jest wiele głupot jak znajdywanie złota czy jadeitu pod nosem tubylców, projekty niektórych grobowców itd. Gra nie daje też wyboru graczom i w wielu momentach sili się na cichą eliminację wrogów. Szczególnie widoczne jest też to, że wszystkie ważniejsze postacie w grze to kobiety, które rządzą danymi miejscówkami, choć w tamtejszej kulturze istniała i istnieje hierarchia i kobiety nie miały i nie mają za dużo do gadania poza kapłaństwem i domostwem. Ale to tylko gra fantasy, więc tylko tak ją trzeba odbierać – wyłącznie jako rozrywkę.

Technicznie gra jest w porządku poza dwoma momentami, w których gra mi się zawiesiła i wysypała do pulpitu. Polskie głosy ujdą – główni bohaterzy są dobrze dobrani, ale reszta już nie bardzo, szczególnie postacie starców mówią zbyt młodym głosem, co brzmi groteskowo. Są też problemy z dźwiękiem, gdzie część dialogów jest cicha, po czym zaraz załącza się głośniejsza rozmowa bohaterów. Od początku gry warto włączyć napisy, bo w wielu przypadkach nie usłyszymy co tam Lara mruczy pod nosem lub o czym rozmawia.

Muzyka jest niezauważalna – żaden utwór nie wpadł w ucho. Gra przeznaczona na wiele godzin zabawy, którą można sobie wydłużać poprzez czyszczenie miejscówek z artefaktów i innych dupereli.

Grało się przyjemnie, ale bez ekscytacji. 7,5/10