Nie oczekujcie od tej opinii czegoś więcej niż dołączenie do zachwytów nad tą grą. Co tu dużo mówić, Portal 2 to jedna z najlepszych gier, w jakie kiedykolwiek grałem.

Już pierwsza część była w pewnym stopniu rewolucyjna i na pewno była powiewem świeżości w mainstreamowym graniu. Jednak brakowało jej warstwy fabularnej, ciekawego scenariusza. Całość opierała się właściwie na pokonywaniu kolejnych pomieszczeń testowych (poza krótkim odejściem od tego w trakcie zakończenia). Tutaj wyciągnięto wnioski. Portal 2 obudowano w niezwykle wciągającą historię. Z upływem czasu dowiadujemy się o niej coraz więcej, ale nigdy nie jest ona zdradzona w całości, co moim zdaniem jest dużym plusem. Niedopowiedzenie i tajemnica w przeważającej części przypadków wygrywają z podaniem całej historii na talerzu (wybaczcie, David Lynch style).

Tutaj penetrujemy ten naukowy kompleks wraz z naszym nieodłącznym towarzyszem podróży, Wheatleyem, który raz po raz rozśmiesza nas swoimi humorystycznymi wstawkami. Ale nie tylko on, bo znów cała gra przesiąknięta jest tym czarnym humorem znanym z poprzednika. I znów gra sprawia dzięki temu jeszcze więcej frajdy. Później przychodzi pora na ciekawe zwroty akcji (z udziałem Wheatleya chociażby), a samo zakończenie to istna epickość!

Niby dalej robimy wszystko to, co znamy z jedynki, ale jak to czasem sequele mają w naturze: to ta sama rozgrywka z tym drobnym wyjątkiem, że wszystkiego jest WIĘCEJ. DUŻO WIĘCEJ. Więcej możliwości, bardziej rozbudowane zagadki (chociażby pojawienie się różnych rodzajów żelów, przenoszenie przez portale laserowych ścieżek czy ścian, itd), dużo większe, wręcz ogromne przestrzenie, które robią wrażenie (ta dbałość o szczegóły w designie lokacji), zdecydowanie dłuższa rozgrywka, bardziej dopracowana fabuła... wszystko to przekłada się na to, że to po prostu wyraźnie lepsza gra od jedynki. Sequel idealny.

Moja ocena: 10/10