Nie jestem wielkim fanem motywów superbohaterskich. Jednak jeśli miałbym wyróżnić tych do których mi najbliżej to byliby to Batman, Superman i Spider-Man właśnie. Zapewne dlatego, że poznałem ich już za dzieciaka czy to za sprawą animacji, czy filmów aktorskich, chociażby tych z Keatonem czy Maguire. Dlatego też bardzo spodobała mi się seria Batman Arkham, która była nie tylko świetną adaptacją, ale i rewelacyjną grą samą w sobie. Już przed premierą sporo mówiło się o podobieństwie nowej gry ze Spider-Manem w roli głównej do serii Batman Arkham, jednak na szczęście gra o Człowieku Pająku ma również własną tożsamość i sporo autorskich pomysłów w zanadrzu.

Fabuła opowiedziana jest w świetny i widowiskowy sposób, nie powinna jednak w żadnej mierze zaskoczyć fanów komiksów z Pajączkiem. Nawet ja nie miałem problemów z przewidzeniem co stanie się dalej, choć obejrzałem jedynie trylogię filmów z Tobym Maguire. Sądzę, że gracze, którzy kompletnie nie znają tego uniwersum będą się przy Marvel's Spider-Man bawić jeszcze lepiej, gdyż wszystko będzie dla nich świeże. Dzięki znajdźkom poznajemy też niektóre fakty z przeszłości Petera Parkera, jako, iż tutaj wcielamy się w niego już dłuższy czas po tym jak został Spider-Manem. Zdążył przeżyć wiele przygód, narobić sobie całej masy wrogów, jak i sojuszników. Jest też po rozstaniu z Mary Jane i obecnie pracuje w laboratorium Otto Octaviusa. Polecam też grać z polskim dubbingiem, jako, iż ten wyszedł bardzo dobrze. Pewna lekkość narracji, przygodowy klimat sprawiają, iż w czasie grania czułem się jakbym oglądał film animowany Pixara w niedzielne popołudnie i polski dubbing tylko to wrażenie potęguje. Oczywiście jak ktoś chce to może pozostać przy angielskiej wersji językowej, do niczego nie zmuszam.

W Batmanach mieliśmy do czynienia z wyludnionymi makietami. I choć było to uzasadnione fabularnie to i tak sprawiało wrażenie pewnego oderwania od rzeczywistości. Tymczasem Manhattan po którym działamy jako Spider-Man wręcz tętni życiem! Ulice wypełnione są przechodniami i samochodami. Warto pochwalić twórców za to ile czasu spędzili na dopieszczenie miasta, choć sporej części tych rzeczy nie zauważymy fikając jako Człowiek-Pająk nad dachami wieżowców. Warto jednak od czasu do czasu zejść na ziemię i docenić pracę twórców oraz przywiązanie do szczegółów. Równie dobrze w tym mieście mógłby być umieszczony sandbox akcji w stylu GTA i gracze nie zauważyliby, że jest to miasto stworzone na potrzeby gry w której większość czasu spędzamy kilkadziesiąt pięter wyżej chodnika. Jako, iż większość czasu spędzamy na bujaniu się na pajęczynie to ten element musiał zostać wykonany tak by nie tylko nie irytował, ale również sprawiał frajdę. I studiu Insomniac Games ta sztuka się udała! Żyjące miasto oraz naturalnie wykonane bujanie się na pajęczynie czyni z Marvel's Spider-Man grę spójną oraz tak kompletną jaką jeszcze nie była żadna gra o Człowieku Pająku. Choć trzeba przyznać, że The Amazing Spider-Man 2 z 2014 wiele elementów ma wykonanych podobnie do gry z 2018 roku. Studio Insomniac nie dokonało tu żadnej rewolucji, a mądrą ewolucję. Warto też zwrócić uwagę na to, że pajęczyna zawsze musi się przyczepić o jakiś element otoczenia. Cieszą takie szczegóły, bo we wczesnych grach z Pająkiem często pajęczyna łapała powietrze. Spider-Man jest też jedną z niewielu gier w której postanowiłem zdobyć platynę, głównie za sprawą przyjemnej rozgrywki, a zwłaszcza bujania na pajęczynie, gdyż większość aktywności tego wymaga. Samo huśtanie się jest na tyle przyjemne, że zapewne osiągnięcie polegające na pięciokrotnym skorzystaniu z szybkiej podróży dla wielu graczy było jednym z ostatnich, które zdobyli. 

Oczywiście nie samym bujaniem się Człowiek Pająk żyje. Wcześniej wspomniałem, że narobił sobie wielu wrogów i z tymi radzimy sobie w walce. Przyznam, iż początkowo system walki nie przypadł mi do gustu. Wydawał się zbyt chaotyczny i mniej intuicyjny niż ten w serii Batman Arkham. Nie przeszkadzało to jednak w tym by całkowicie przypadkowo robić dość widowiskowe akcje. Dopiero z czasem opanowałem ten system na tyle by z różnych sztuczek korzystać świadomie. Im dalej tym lepiej, jako, iż zdobywamy dostęp do nowych umiejętności, gadżetów oraz mocy specjalnych przy pomocy których skuteczniej eliminujemy przeciwników. Niczym w bijatykach pokroju Tekken mamy tutaj osobną zakładkę z listą wszystkich dostępnych ruchów i kombinacji przycisków, warto od czasu do czasu sobie zerknąć. Mamy również całkiem sporo aktywności od łapania pospolitych przestępców, poprzez szukanie przeróżnych znajdziek, aż po wyzwania Taskmastera. Jest więc trochę roboty, więc jak ktoś będzie chciał zdobyć platynę to trochę czasu trzeba poświęcić, ale i tak sądzę, że całość powinna zamknąć się w ok. 30 godzinach. Jest to całkiem dobrze skrojony czas gry w dobie wielgachnych sandboksów pokroju AC: Valhalla. Jedyne do czego mógłbym się przyczepić to zbyt duża liczba przestępstw które trzeba wykonać (eliminując przestępców rzecz jasna) by zaliczyć grę na 100% i zdobyć platynowe trofeum. Jest ich 165 i w każdej dzielnicy trzeba odhaczyć najczęściej 5 z każdego rodzaju. Najlepiej więc starać się robić tego jak najwięcej między misjami wątku fabularnego by jak najmniej zostało po jego ukończeniu. Przestępstwa są stosunkowo mało zróżnicowane i szybko można popaść w rutynę.

Oprawa audiowizualna stoi na wysokim poziomie. Z jednej strony w modelach postaci widać pewną komiksowość, z drugiej jednak strony miasto wygląda bardzo realistycznie i szczegółowo. Nie mamy tutaj cyklu dobowego, a pora dnia zmienia się w zależności od momentu w fabule. Dopiero po ukończeniu gry możemy zmieniać porę dnia w stacjach badawczych. Są trzy: dzień, zmierzch oraz noc. Najładniej gra wg mnie wygląda o zmierzchu kiedy zachód słońca pięknie odbija się w szybach wieżowców. Naturalnie pisząc miasto mam na myśli Manhattan czyli centrum Nowego Jorku.