Wiele klasycznych tytułów gier doczekało się po latach odświeżenia do bardziej współczesnej wersji. Wśród takich tytułów znalazł się też kultowy „Broken Sword: The Shadow of the Templars”: produkcja z 1996 roku, która w 2010 została wydana w formie remake’u z dopiskiem „The Director’s Cut”. Nowsza wersja doznała kilku zmian względem oryginału, jednak niewątpliwie wciąż dostarcza mnóstwo rozrywki. W końcu tajemnicze morderstwa i fascynujące zagadki w cieniu poczynań Templariuszy nie mogą nudzić.

Nicole Collard zostaje zaproszona do posiadłości lokalnego biznesmana Pierre’a Carchon, który w dniu jej wizyty nieoczekiwanie zostaje zabity przez mima. George Stobbart podczas wakacji w Paryżu zauważa klauna niewiele przed tym, jak ten wysadza pobliską kafejkę. Losy tej dwójki bohaterów prędko splatają się w poszukiwaniu mordercy. Wkrótce oboje znajdują się w coraz większym niebezpieczeństwie, gdy uwikłani zostają w międzynarodową aferę rozgrywającą się pomiędzy spadkobiercami Templariuszy i Asasynów. Niezłomnie jednak prą do przodu, usiłując odnaleźć prawdę na temat ukrytego przed laty skarbu. Która grupa jest jednak tą „dobrą”, a która „złą”? Co tak naprawdę schowali niegdyś Templariusze?

Przedstawiona opowieść jest niezwykle ciekawa, gwarantuje fascynującą rozrywkę na dobre kilka godzin. Z przyjemnością ogląda się kolejne przygody George’a Stobbarta, gdy ten podróżuje przez kilka państw śladami Templariuszy. Na szczególną pochwałę zasługują linie dialogowe – mnóstwo w nich ironii, a wykorzystane żarty sytuacyjne są naprawdę dobre. Zagadki również są bardzo udane – miejscami trzeba co prawda przystanąć na dłużej, jednak nie ma wielu takich, które po kilku nieudanych próbach wymagałyby poszukiwań solucji. Szczególnie spodobały mi się zadania polegające na odszyfrowywaniu wiadomości (wymagają one przy tym odrobinę więcej znajomości języka angielskiego niż normalnie i potrafią zająć minimum kilka minut), bo umożliwiały wcielenie się w prawdziwego detektywa. Niekoniecznie podobało mi się za to zakończenie: moim zdaniem czegoś w nim zabrakło.

Wizualnie jest to typowa starsza przygodówka, nawet jeśli ma trochę odświeżonych czy usprawnionych elementów względem oryginału. Bardzo atrakcyjnie wyszły tutaj tła kolejnych lokacji oraz portrety bohaterów (sam design postaci, gdy stoją lub chodzą znajduje się przy tym kilka poziomów niżej). Gra jest kolorowa, barwna, miło się na nią po prostu patrzy. Przyjemne dla ucha są również wykorzystane motywy muzyczne. Odrobinę denerwowały mnie animacje – jako jedyne nie miały napisów przez co niekiedy trudno było mi zrozumieć, co było powiedziane (słuchanie angielskiego z chociażby przesadzonym francuskim akcentem nie należało do najłatwiejszych). Dużym plusem jest jednak sam voice acting – jest naprawdę solidnie wykonany i po prostu chce się słuchać kolejnych dialogów (bardzo często odwzorowujących przy tym rozmaite akcenty!), nawet mimo oferowanej przez grę możliwości ich pominięcia.

Ta klasyczna przygoda pełna tajemnic sprawdza się świetnie również obecnie, choć od premiery tegoż remake’u minęło już ponad 10 lat. Czas poświęcony na tę grę nie był czasem zmarnowanym i z przyjemnością sięgnę po kolejne części. W kategorii przygodówek 2D jest bez wątpienia jedną z topowych produkcji, szczególnie jeśli chodzi o te ciut starsze pozycje. Ode mnie 9/10 – polecam szczególnie fanom kryminałów oraz produkcji z kategorii mystery: przygoda w cieniu templariuszy stanowi bardzo udaną rozrywkę.