Część druga to praktycznie to samo, co część pierwsza z niewielkimi zmianami. Niestety w Requiem na pierwszy plan wybija się nuda i jeszcze głupsze rozwiązania i brak konsekwencji twórców. Rozgrywka była tak liniowa, że zwyczajnie męczyło wykonywanie tych samych czynności w taki sposób jak chcą tego twórcy. Kombinowanie i odstępstwo od ścieżki kończyło się zazwyczaj śmiercią. Nawet walka w kilku momentach była poprowadzona jak po sznurku (np. końcowy etap rozdziału związany z przeprawą).
Fabularnie opowieść nie jest już tak dobrze poprowadzona jak w części pierwszej. Jest zbyt wiele niepotrzebnych dłużyzn, które z powtarzalnym gameplayem tworzą irytująco nudna mieszankę. Grę musiałem sobie dawkować po rozdziale, bo gdy zagrałem więcej, to odechciewało się grać. W 12 rozdziale zrobiłem sobie dłuższą przerwę, bo gra Francuzów niczym nie przyciągała poza oprawą audiowizualną. Po kilku tygodniach powróciłem do gry i ją skończyłem. Na szczęście po 12 rozdziale akcja już przyśpiesza - szkoda, że nie było tak od samego początku.
Sama gra oczywiście pełna jest głupoti braku konsekwencji twórców. Raz szczury wejdą po siatce, ale po schodach już nie (chyba, że kontrolujemy je Hugo). Niekiedy drewniany mur stanowi dla nich barierę nie do pokonania, ale kamienne klepiska już nie. Amicia na styk przeciska się między murami itp, i to samo robi Arnaud w pełnym rynsztunku :). W sumie takich elementów można jeszcze trochę wymieniać. Cóż, takie głupie założenia twórców, które oczywiście pojawiają się też w innych grach. Ale dobra, w końcu to fantasy :)

Najlepsza w grze jest oprawa audiowizualna. Grafika jest rewelacyjna i przykuwa niekiedy wzrok, natomiast muzyka jej nie ustępuje. Dubbing wygrywa francuski - jest bardziej emocjonalny i lepiej oddaje ducha miejsc, w których osadzono akcję.

Szału nie ma, zagrać można. Niemniej gra nie jest rewelacyjna jak ją niektórzy malują.