z cyklu the sky is falling, i'm learning to live with it.. odkrycia roku, medal złoty, mój tegoroczny faworyt, stary, poczciwy, dobry, zły i szczery lurie, któremu jestem wierny niemal od początku - niczym wierny terrier jej królewskiej mości, który na szczęście już nigdy nie powróci - oto powraca do tego, co na pewnej łódeczce wyprzedzało swój czas co najmniej o lat dwadzieścia dziewięć i kwadrans rodząc w międzyczasie takie perełki gatunku, jak ta ostatnia z johnem wilsonem albo ta przedostatnia z fran lebowitz: najczęściej dwóch, czasem trzech kwadransów ziewu podniesionych do potęgi na dwa, czasem trzy kwadranse wybitnej i kameralnej, cichuteńkiej, leciuteńkiej i urokliwej projekcji, i robi to po mistrzowsku!

narcystyczne kino wsobne pandemicznej i postpandemicznej przygody najwyższej próby - po prawdzie lurie robił filmy na dobrowolnej kwarantannie, zgodnie z jej wymogami i zupełnie nieświadomie, na długo zanim to stało się modne - choć po trzydziestu latach coś się jednak zmieniło: kiedyś mieli wędki, dzisiaj mają drony, kiedyś bawili się z przyjaciółmi, dzisiaj bawią się sami, kiedyś łowili ryby - lub ewentualnie ludzi, czasy dawienne, era nowotestamentowa - dziś na skrawki wspomnień z siatką na szczupaki się zaczaja i łowi z jedynego centrum dowodzenia całego wszechświata - domowego zacisza własnej głowy oczywiście. małe wielkie kino, w którym można się tylko zakochiwać, ja zakochałem się ponad uszy!