Muszę przyznać, że żadne anime nie oczarowało mnie tak od czasu "Kuragehime". Bardzo
odpowiada mi spokojny klimat opowieści. Aż miło patrzeć, jak zamknięta w sobie i nieśmiała
dziewczynka porzucona przez rodzinę po śmierci leciwego ojca, otwiera się z odcinka na odcinek.
Przedstawienia codziennego życia Rin i jej opiekuna Daikichiego nie można w żadnym wypadku
nazwać przygodami, ale historia wciągnęła mnie bez reszty i to skuteczniej niż niejedna seria
sensacyjna gdzie każdy ma jakąś nadprzyrodzoną moc.

A przechodząc do kwestii technicznych: nic absolutnie nie można zarzucić kresce i animacji.
Rysunki są minimalistyczne, można wręcz powiedzieć, że oszczędne. W gruncie rzeczy twarze
bohaterów to owal i kilka kresek na oczy, nos i usta, a jak wiemy, różnie to w anime bywało ze
zdobnictwem projektów postaci. Mnie samej bardzo przypadły do gustu krótkie fragmenty przed
openingami, które z reguły są narysowane nie na czarno (kontury), lecz np. na zielono lub wręcz
różowo. Taki zabieg nadaje anime zupełnie nowej jakości i wymiaru. Podobnie z muzyką, która
może nie jest wybitna, ale nie przeszkadza i miło wtapia się w fabułę. Z kolei niby zwyczajne,
może i przesłodzone piosenki z openingu i endingu powoli i nienachalnie, przez 11 odcinków
wkradały się do mojej głowy.

Anime polecam każdemu, kto ma ochotę na coś lekkiego i poprawiającego humor. Ja nie
mogłam przestać się uśmiechać podczas oglądania serii a i nie obyło się bez paru wzruszeń.