Bez przerysowanych kontrastów, bez sztucznego antagonizowania, bez podziału na tych „złych” i tych „dobrych”. Wygrane na świetnej obsadzie, półtonach, subtelnościach. Wszystkie strony konfliktu mogą pokazać motywacje. Żadna nie jest uznana za „wroga”. Argumenty wybrzmiewają i prawie wszyscy zachowują człowieczeństwo, przyzwoitość. Historia niedopasowania, szukania tożsamości i odnalezienia drogi. Jeśli ktoś nie lubi, nie musi się obawiać dołującego dramatu osaczenia i porażki znanej z wielu innych, „zaangażowanych” seriali. Nie jest to czterogodzinny spektakl cierpienia i poniżenia, lecz piękna historia o zrzucaniu kokona i prostowaniu skrzydeł. Przynajmniej 2 gwiazdki daję za odtwórczynię głównej roli, grającą bez fałszywej nuty. Potrafi pokazać kruchość, bezbronność i w tym samym momencie upór i siłę. Nie jest też narzucająco się piękna, nie ułatwia facetom ruszania na pomoc „księżniczce”. Jej faktyczna uroda narasta w ciągu całego serialu. Z początku nieco androgyniczny mały pajączek, na koniec drobna, silna kobieta o czarującym uśmiechu. Wielka charyzma w małym ciałku.