Dawno żaden wychodzący serial nie zmobilizował mnie tak bardzo jak Shogun Disneya, do tego stopnia, że w dniu premiery czekałem z wykupioną subskrypcją, będąc pełen nadziei obejrzenia udanej ekranizacji powieści Clavella. Po obejrzeniu dwóch odcinków zdecydowałem się na napisanie tych kilku zdań w których chce pochwalić oprawę audiowizualna, nawet obsadę, kostiumy. Nie mogę jednak oprzeć się wrażeniu, że fabuła została topornie ociosana i spłycona. Miałem nadzieję, że wraz z rozbitym u wybrzeży krainy bogów Blackthornem będziemy mogli pojmować na nowo rzeczywistość i panujące w niej zasady, sprzecznosci, zachowania wpędzajace w dysonans poznawczy, zderzenie kulturowe, trudy bariery językowej do pokonania.
Intencje bohaterów w odróżnieniu do książkowego pierwowzoru są czytelne jak na dłoni, ich reakcje przewidywalne. Gdzie pozory grzeczności a rzeczywiste zamiary to swoiste clue całej powieści.
Może taki już los ekranizacji książek, a ja mam ich swój zbyt wyidealizowany obraz przed oczyma.