Ilość głupot przypadająca na każdy z czterech odcinków jest znaczna, a ich liczenie zabawne tylko przez chwilę i mnie znudziło już pod koniec pierwszej odsłony, jednak zawzięłam się i postanowiłam przegryźć przez wszystkie cztery porcje niemieckiego zakalca.

Już na wstępie twórcy usiłują przekonać widza, że w przypadku awarii automatycznych systemów odpalania spadochronów hamujących kapsuły lądownika sprowadzającego na Ziemię astronautów z MSK, jedynym ratunkiem jest walka z grawitacją i oporem woli, a to w celu wciśnięcia przez jednego z pasażerów odpowiedniego przycisku. Jeżeli zaś osoba odpowiedzialna za tę czynność będzie np. ranna, straci przytomność, albo jak w tym przypadku, dojdzie do wniosku, że poczeka z decyzją i jeszcze się zastanowi, czy chce przeżyć, to pozostali współpasażerowie mogą jedynie patrzeć bezradnie i błagać o zmiłowanie. Wszystko z powodu wielce oryginalnej konstrukcji panelu kontroli, którego twórcy mocą scenariuszowego chciejstwa nie przewidzieli wspomnianych ewentualności. Innymi słowy o losie załogi decyduje losowy dobór miejsc w kapsule i stan lub po prostu widzimisię tego, kto akurat zajmuje fotel przy jedynym przycisku umożliwiającym ręczne odpalenie spadochronów. Dobrze, że to było tylko rutynowe sprowadzenie ludzi z niskiej orbity okołoziemskiej, a nie np. pierwsze załogowe lądowanie na Marsie.

Tak czy inaczej, najważniejsi w każdej opowieści są bohaterowie i tu twórcy poszli na całość, bowiem umyślili, żeby wyprawie na MSK dodać nieco odlotowego kolorytu, zatem kluczowa z punktu widzenia fabuły astronautka to ćpunka dręczona napadami psychotycznymi, która na stacji kosmicznej swobodnie korzysta z leków mających tłumić nawroty halucynacji. Jeśli ktoś ciekaw, jak to możliwe, to autorzy scenariusza szybko odkrywają tę tajemnicę. Otóż, żeby zostać pierwszym w historii narkomanem-astronautą z zaburzeniami psychicznymi, wystarczy się po pierwsze nie przyznać przed startem, a po drugie już na orbicie wyjawić swą tajemnicę i zobowiązać do regularnego przyjmowania leków przemyconych na stację.

Po tak obiecującym początku autorzy dzieła przystępują do snucia intrygi, przeplatanej gęsto licznymi wątkami autobiograficznymi trójki głównych bohaterów, którymi są: mama-astronautka-narkomanka, tata i światło ich życia, kilkuletnia Charlie.

Sprawa kręci się wokół tytułowego sygnału. Astronautka trafia na sygnał przypadkiem, a pomiędzy kolejnymi napadami psychozy układa plan przekazania informacji o jego wykryciu na Ziemię, kontaktując się w tym celu z Charlie i starą wariatką zabunkrowaną na przedmieściach Berlina w skleconym samodzielnie „centrum nasłuchowym”. W miarę odkrywania kolejnych wątków, okazuje się, że potencjalny komunikat od obcej inteligencji został także wykryty przez diaboliczną hinduską miliarderkę, która zasponsorowała wyprawę dwojga niemieckich pracowników MSK, w tym naszej bohaterki.

Akcja szybko przybiera taki obrót, że źli ludzie pragną odszyfrować przekaz i zatrzymać informację o jego istnieniu dla siebie, zaś astronautka i jej bliscy ogrywają kolejno niegodziwców zainteresowanych informacyjnym monopolem, w tym tajne służby rządowe, gdyż „prawda powinna należeć do wszystkich”.

Zakończenie to wypadkowa sygnalizowanych idiotyzmów i powiem jedynie, że jest godnym symbolicznym posumowaniem aktualnej katastrofy niemieckiej polityki, zarówno wewnętrznej, jak i zagranicznej. Wisienką z twardą pestką morału pozostaje obowiązkowy przekaz wielu podobnych produkcji: familia to ostoja wszystkiego, co w ludziach piękne, mądre i dobre.