Do seriali netflixa, pomimo wielu rozczarowań, zawsze staram się podchodzić z otwartą głową. Tym razem jednak sprawdziły się najgorsze obawy. Postacie (prawie wszystkie, o tym później) jednowymiarowe jak rysunki na kartce. Sama fabuła to prawdziwy majstersztyk, rozciąganie historii sprawia, że przez większą część serialu chrupiemy pozbawiony smaku styropian miałkich dialogów. Dotrwałem do połowy 2 sezonu, nie mam siły na więcej. Innymi słowy serial netflixa w złym wydaniu. Najbardziej jednak dobija traktowanie widza, jak kompletnego idiotę. Stężenie efektów muzycznych, budujących napięcie jest irracjonalnie wysokie. Zresztą, nic w tym dziwnego, skoro dialogi, w znakomitej części, same w sobie budzą co najwyżej litość, niskie dudniące pomruki są niezbędne.

Co do postaci, pasują one do poziomu dialogów. Moim ulubieńcem bez wątpienia jest główny bohater. Ciężko jest nie zakochać się w kreacji doświadczonego marines, doskonałego strzelca, prawego asasyna stojącego na straży pokoju, którego jedynym kamuflażem, aby ukryć się przed poszukiwaniem jest założenie czapki. Oczywiście, podobnie jak reszta postaci, ma swoje lepsze i gorsze momenty (z naciskiem na te drugie).
Całkiem pozytywnym zaskoczeniem jest dla mnie Omar Epps. Uważam, że grana przez niego postać jest jednym z jasnych punktów tego serialu. Chociaż trochę, oddaje skomplikowanie realiów jakie serial stara się nam pokazać. Jak na warunki serialu można pokusić się o stwierdzenie, że jest wielowymiarowa. Kolejnym przebłyskiem są pojedyncze retrospekcje, szczególnie dobrze oglądało mi się sekwencje wyjazdu z bazy w towarzystwie muzyki po której, nastąpiła strzelanina. W myśl zasady że każdy film może mieć jeden moment, który warto zobaczyć zabrnąłem do połowy 2 sezonu i opadłem z sił.

Czy było warto ?
Zdecydowanie nie, jeśli jedyną zapłatą jest widok neurologa z ekipy Grzesia House'a z karabinem.