Trzynaście powodów...

...za które kocham "Sherlocka".
1. Za Sherlocka. Który się myli – nie jest socjopatą, tylko ma Aspergera. Socjopata nie zrobiłby tego, co on zrobił w ostatnim odcinku. Socjopata nie byłby w stanie okazywać uczuć. A on, jednak, czasem, jest. Na swój własny, nienormalny, sposób. Co widać choćby na basenie – kiedy jest tak zszokowany, że nie umie – on, Sherlock, wyrzucający z siebie zdania z prędkością karabinu maszynowego – sklecić nic ponad to, że „to… eeee…. było dobre.” A bardziej przewrotnie – gdy przeprasza Johna w Baskerville. Bardzo nieporadnie. Bardzo szczerze. Wyznaje uczucia. A jednocześnie nie kłóci mu się to z tym, że za chwilę Johna podda milusiemu eksperymentowi. Cały on. Nie umie się nie popisać, nie umie się zamknąć, wybitny umysł łączy niekiedy z osobowością czterolatka. John jest świętym człowiekiem, że to wytrzymuje.
2. Za Johna. Który wojskowym lekarzem, blogerem, jedynym przyjacielem, niańką, tłumaczem, sumieniem, sercem i jedyną osobą, która tak naprawdę i mocno się liczy w życiu Sherlocka. Nie tylko John był taki samotny. Sherlock też. Zbyt inteligentny i zbyt obcesowy, by ktoś mógł go zaakceptować („Co ludzie zwykle mówią?” – „Odpieprz się”). A John mógł. Kiedyś Halina Bortnowska, pisząc o Ronie Weasleyu, użyła frazy: „pełen serca, dzielny, lojalny Ron”. O Johnie mogę napisać to samo. Absolutnie lojalny. Do bólu. Odważny też do bólu i do poświęcania własnego życia włącznie. Troskliwy, opiekuńczy, twardy, rozsądny (w każdym razie – rozsądniejszy). I wypowiadający najpiękniejsze wyznanie miłosne [patrz p. 8] naszych czasów („Nikt nie mógłby udawać tak wkurzającego dupka cały czas”).
3. Za Molly Hooper. Za kobietę, która się liczy, choć dopiero na sam koniec. Molly polubiłam od samego początku, bo akurat męki takiej miłości znam aż za dobrze. I jak ja ją cholernie rozumiem, że i tak robi mu kawę. I że za jeden komplement jest w stanie zrobić wszystko. Dlatego szalenie cieszy mnie, że w drugiej serii: a) Sherlock ją przeprasza; b) Molly zrywa z Napoelonem zbrodni i najgroźniejszym przestępcą naszych czasów; c) wykazuje się inteligencją emocjonalną i odwagą cywilną, gdy mu mówi, że widzi, że coś się dzieje; d) Sherlock przyznaje, że ona się liczy. I ma do niej prośbę. I ja wierzę, że jest w tym szczery.
Molly jest taką zwykłą dziewczyną, raczej niepewną siebie i nieśmiałą, kopciuszkiem. Ale. I jak jej nie kochać?
4. Za aktorstwo. A punktów 1-3 w dużej mierze by nie było, gdyby nie aktorzy. Cumberbatch zupełnie mnie zaczarował i w ciągu mniej więcej kwadransa zrobił ze mnie swoją fankę. Dobrze, że istnieje pilot, dzięki któremu wiemy, jak pracował nad rolą i że mocno ją podkręcił – ze świetnym efektem. Freemana dość dobrze znałam wcześniej i od dawna chciałam, żeby jakoś wypłynął. No i proszę. Jego John zasługuje na wszystkie Bafty świata. Za samą scenę otwierającą ostatni odcinek należy mu się jakaś specjalna nagroda. Mam nadzieję, że w tym roku w maju obaj dostaną, co im się należy. Ta para jest mistrzowskim osiągnięciem castingowym – nie dość, że obaj trafieni w punkt, to jeszcze jest między nimi ta chemia, która być powinna. Szczerze wierzę, że gdy Martin wszedł na casting, to Benedict z miejsca zacząć grać lepiej. To się czuje.
5. Za muzykę, która jest teraz moim sygnałem w komórce („Welcome to London” konkretnie).
6. Za Londyn. Londyn kocham maniacko. Serial tylko wzmacnia tę miłość.
7. Za stroje, które mówią. A niezbyt często zwracam uwagę na coś takiego, jak ubrania w serialach. Sherlock nie byłby sobą w dżinsach. On potrzebuje płaszcza, szaliczka, postawionego kołnierza i opiętych koszul – słowem, elegancji z pewną dozą ekscentryczności (która to ekscentryczność może też przybrać postać prześcieradła bez bielizny pod spodem, bo tak). I potrzebuje dla kontrastu Johna w plebejskich swetrach i wojskowych kurtkach. Mycroft musi być nienagannie zapięty i usztywniony, podobnie jak Molly musi nosić się jak hipizująca licealistka.
8. Za slash bez slashu. Tzn. za relację Sherlock-John. Na którą nie ma nazwy, bo przyjaźń to za słabo, a miłość – nieporęcznie. Heretoseksualne małżeństwo? Bo to jest taka przyjaźń od pierwszego wejrzenia i jak grom z jasnego nieba. Pełne zaufanie. Pełna zależność jednego od drugiego. A jednocześnie bez patosu, bez zadęcia, z całym spektrum kłótni, docinków („Nikt nie czyta twego bloga”), obrażania się i fochów.
I wprost uwielbiam niedookreśloność tej relacji. Wystarczająco dużo, by fanki slashu miały co robić, a jednocześnie nic jednoznacznego. Tylko mruganie oczkiem. I John zaklinający rzeczywistość w każdym odcinku. I Irene, która w jednej z moich ulubionych scen odkrywa przed nim poziom skomplikowania tego układu. Cudownie niedopowiedzianego, podobnie jak jej relacja z Sherlockiem (uczucie? fascynacja? pociąg? interes? wszystko?). Niedopowiedzenia są fajne.
No i scena pożegnalna. Po pierwsze, zagrana bez fałszywego tonu. Po drugie, ten moment, gdy Sherlock z całą mocą orientuje się, ile znaczy dla Johna („Nikt nie jest tak mądry” – „Ty jesteś”)… Rozwala człowieka na kawałeczki.
9. Za jedyną, niesamowitą erotyczną scenę, polegającą na tym, że kobieta, określająca się jako lesbijka, trzyma za rękę faceta, który najpewniej jest aseksualny. I za cały „Skandal w Belgravii”, który jest po prostu doskonały.
10. Za milion drobnych szczegółów. Za to, że to wszystko jest tak dopracowane, dopieszczone, że widać, że robią to ludzie, którzy to lubią. Że jest oddanie Conan-Doyle’owi tego, co mu należne. Że w szóstym odcinku pamięta się to, co było powiedziane w pierwszym. Że wszystkie strzelby wybuchają we właściwych momentach.
11. Za świetnie napisane dialogi. Które wlazły mi do głowy i zajęły miejsce obok tekstów z „Potemu” i „Dnia świra”. Oglądasz scenki na YT i myślisz „O, ta jest moją ulubioną” – i tak przy kolejnych trzydziestu.
12. Za umiejętne dawkowanie humoru i dramatyzmu, scen „obyczajowych” i kryminalnych. Za puszczanie oczka. Nawet w najbardziej serio ostatnim odcinku są scenki i smaczki, które przełamują nastrój.
13. Za użycie „Stayin’ alive” w obrzydliwie perfidny sposób. Twice. Co się w sumie łączy z punktem wcześniejszym, czyli przełamywaniem nastroju i konwencji. Gdy się zestawi cliffhanger po pierwszej serii (mocny, mocny, dramatyczny) z jego rozwiązaniem w serii drugiej, to jest jak przekłucie balonika. Pyszne.

Ktoś ma jeszcze jakieś powody? ;)

Sherlock

Trzynaście powodów...

Pobierz aplikację Filmwebu!