Obejrzałem potem pierwowzór Bergmana w wersji pełnometrażowej na blisko 3 godziny z 1974 roku. Uderzyło mnie jak bardzo zmieniły się okoliczności. Bergman bazuje na rewolucji seksualnej roku 68 i rewolucji tworzyw sztucznych lat 70 i modernistycznej rewolucji prefabrykatów. Aż ma się wrażenie, że ich historia jest wyjątkowa i żyją w szczególnych czasach. W pierwszych rozdziale barokowe żyrandole na świece, mieszczańskie maniery niczym z moralności Pani dulskiej spotykają się z soczewką telewizji. Okazuje się, że jednak nie na to mamy cztery ściany i sufit, aby brudy swoje prać we własnym domu. A to wszystko w czasach, kiedy ona nie mogłaby otworzyć własnego konta bankowego we Francji i głosować w niektórych landach Szwajcarii. W kolejnych aktach zegar ścienny babci jako prezent ślubny zastępują małe budziki kwarcowe. On choruje na kryzys wieku średniego, a ona jest dumna, że w przeciwieństwie do jej matki, rozmawia z dziećmi o ich emocjach. On oskarża przodków, że uczono ich łaciny i wzorów na pole trójkąta, ale nikt nie nauczył ich dowiedzieć się, kim naprawdę są.

Pół wieku potem, po edukacji seksualnej w szkole, hookup culture na collegu i terapii między dzieckiem a pracą, międzynarodowe małżeństwo Miry i Jonatana zakręca kolejny kręg piekieł grzęznąć jeszcze bardziej w kłótniach wielkomiejskich argumentów o skutecznym komunikowaniu się, dawaniu sobie przestrzeni i równości płciowej. Dlatego nie zgadzam się, że to remake, to kolejne sceny z życia małżeńskiego, które potrzebowałem obejrzeć.