Nakręcono to dzieło w 1976 roku. Ja jestem rocznik 1995, a jednak wychowałem się na tym serialu, tak jak moi rodzice. Dobrze, że są takie ponadpokoleniowe filmy, które mimo licznych przemian politycznych w naszym kraju są ciągle emitowane i oglądane. To takie spoiwo łączące pokolenia. Zwłaszcza wrył mi się w pamięć ostatni odcinek i jego dramatyczne sceny - oglądałem go pierwszy raz, kiedy miałem chyba sześć lat, razem z ojcem, który wszystko mi tłumaczył.
"Polskie drogi" to w ogóle jedna z najlepszych produkcji historycznych, jakich dorobiła się polska kinematografia. Jest tu po prostu wszystko, co związane z okupacją - i stalagi dla jeńców, i Oświęcim, i kolonizacja, i Palmiry (wybitna scena, nie do wymazania z pamięci), i aresztowania, i tortury... Pierwszy odcinek po prostu zwala z nóg, ale wszystko dalej też jest piękne. Najbardziej urzeka mnie to, że wbrew pozorom to serial nie tylko o okupacji. Te polne dróżki, lasy, pola, kapliczki, zagajniki... twórcy zawarli tu po prostu esencję polskości. No i tytułowa muzyka Kurylewicza... cała nasza Polska, cały nasz naród, cała nasza dusza streszczona w trzech minutach... Takie produkcje nie dostają Oskarów i nie wzdycha się nad nimi za granicą. Dlatego, że "Polskie drogi" może zrozumieć tylko Polak.
Z drugiej strony szkoda, że serial powstał w takich a nie innych warunkach politycznych. Niestety propagandy jest tu sporo nawet jak na lata 70.-te (w często krytykowanej za fałszowanie historii "Stawce większej niż życie" jest tego o wiele mniej). Dlatego należy oglądać tę produkcję z przymrużeniem oka na sceny takie jak wykłady polityczne Mundka, albo w towarzystwie mądrej osoby. Nie zmienia to jednak faktu, że jest to serial wybitny i polityczne naciski nie mogą tego zmienić.