Pragnę na początku zaznaczyć, że serial oglądało mi się dobrze. Wciągnęła mnie opowiadana historia, od pierwszych chwil starałam się wydedukować, kto jest odpowiedzialny za zamordowanie dwóch dziewcząt: Ann Nash i Natalie Keene. Jak się później okazało – nie tylko tę zbrodnię.
W trakcie oglądania czwartego odcinka miałam subiektywna pewność, że morderczynią jest przyrodnia siostra Camilli Preaker – Amma Crellin, dziewczę cyniczne, skrajnie zdemoralizowane, makiaweliczno-psychopatyczno-narcystyczne, sprawna manipulatorka wyzbyta uczuciowości wyższej. Gdy dotarłam do szóstego odcinka – zaczęłam powątpiewać w wygenerowaną uprzednio hipotezę. Pojawiły się nowe wątki – dlaczego Ashley Wheeler, dziewczyna Johna Keene’a (od początku przez niemal całą społeczność Wind Gap uważanego za zabójcę swojej siostry) ma zraniony płatek uszny (najwyraźniej od ugryzienia – jak później dowiadujemy się od Johna – Natalie była „dzikuską” i bywało, ze gryzła ludzi w samoobronie) i dlaczego zmywa ślady krwi z dywanu w salonie domku, w którym mieszka razem z Johnem? Podczas śledzenia losów bohaterów w siódmym odcinku doszłam do wniosku, że psychopatyczną morderczynią jest matka Camilli – Adora Crellin, cierpiąca na odwrócony zespół Münchhausena. W ósmym, ostatnim, odcinku okazało się, że każdorazowo miałam rację, mój błąd w rozumowaniu polegał jednak na tym, że nie wzięłam pod uwagę następującej możliwości – morderczynie są dwie.
Nie musiałam czekać na sceny po pierwszej serii napisów końcowych, aby wiedzieć na pewno, że jednak za zabójstwem Ann i Natalie stoi Amma. Gdy Camilla, przebywając w swoim mieszkaniu w St. Louis, zbliża się do domku dla lalek, który zabrała ze sobą Amma w momencie przeprowadzki do swojej przyrodniej siostry – wiem już, z czego będzie zbudowana podłoga odpowiednika buduaru Adory. Jak za chwilę się przekonuję – miałam stuprocentową rację. W momencie odkrycia przez Camillę prawdy – wchodzi do mieszkania Amma i, widząc to, że jej przyrodnia siostra o wszystkim już wie, mówi: „nie mów mamie”. Serial się kończy.
A mnie robi się żal, że wciągnęła mnie tak bardzo historia, która okazała się wydmuszką. Skrajnie nielogiczna, grubymi nićmi szyta, z szeregiem ekwilibrystyk, które w rezultacie prowadzą donikąd i układają się nie w warkocz, lecz kołtun (tu: nawiązanie do lizaka wplątanego we włosy Camilli przez Ammę).
Oto pytania, na które nie ma odpowiedzi – a odpowiedź na nie jest kluczowa z perspektywy płynności i logiczności narracji:
1. Kto Camilli wyryła napisy na pośladkach, plecach, tyłach nóg i rąk? Sama nie byłaby w stanie.
2. Skoro Camille domyślała się, by nie rzec – wiedziała, z czyich rąk zginęłam Marian, jej przyrodnia siostra (tak, przyrodnia – Camille była panieńskim, nieślubnym dzieckiem Adory, ta ostatnia urodziła ją w wieku 17 lat, zaś mając lat 20 wyszła za mąż za Alana Crellina, z którym miała dwie córki: Marian i jej rodzoną siostrę - Ammę) – dlaczego nigdy nie powiedziała o tym policji?
3. Jeśli ucieka się z matecznika matki-psychopatki – to nie po to, aby w momencie otrzymania zlecenia na pisanie artykułu wprowadzać się do niej z powrotem. I to po co? Aby ciągle być strofowaną niczym mała dziewczynka, słyszeć jak się śmierdzi oraz że matka nigdy jej nie kochała? Zgoła masochistyczne zachowanie. Rozumiem, że Camille cierpiała – po śmierci siostry – na chroniczne zachowania acting-in, ale w końcu dojrzała, dorosła i wyprowadziła się z domu. Po takiej traumie najzwyczajniej zrywa się tak chore i patologiczne relacje na całe życie – w swoim dobrze pojętym interesie.
4. Skoro Adora zamordowała Marian (siostrę Camilli i przyrodnią siostrę Ammy) oraz chciała zabić swoje dwie pozostałe córki, i skoro Camilla o tym wiedziała, to dlaczego weszła, świadomie, do oka Saurona i przyjmowała kolejne dawki trucizny, zamiast po prostu natychmiast zadzwonić na policję?
5. Skoro Camille, prosząc Ammę o ucieczkę i najszybsze sprowadzenie detektywa Richarda Willisa zobaczyła, że ta jednak nie uciekła i nie powiadomiła policji – dlaczego nie wyciągnęła z tego odpowiednich wniosków – tj. najwidoczniej Ammie jest nie na rękę sprowadzanie policji, pytanie – dlaczego? Od pierwszego odcinka widać wyraźnie, jak bardzo zdemoralizowana, bezwzględna, agresywna (w wersji pasywnej, jak i otwartej).
6. Dlaczego Ashley Wheeler, dziewczyna Johna Keene’a, szorowała odplamiaczem poplamiony krwią dywan w salonie starej powozowni przerobionej na dom?
7. Jak Amma wraz z dwiema swoimi koleżankami w 2018 roku przenoszą ciało Natalie Keene z miejsca zbrodni do niemal centrum miasta? Dzisiaj wszędzie są kamery, nie mówiąc już o tym, że wszędzie są ludzie: w samochodach, na ulicy, w oknach, to są zdarzenia losowe, nad którymi nie ma się żadnej kontroli.
8. Zawsze w tego typu zbrodniach najsłabszym ogniwem jest czynnik ludzki. Choćby nie wiem, jak bardzo Amma tego chciała, nie ma stuprocentowej kontroli nad tym, co mówią i będą mówiły, co robią i będą czyniły jej dwie najbliższe koleżanki od wrotek: Jodes i Kelsey. Naprawdę wierzycie w taką możliwość, aby po dwóch zbrodniach, popełnionych w odstępie kilku miesięcy, żadna ze sprawczyń nie chciała z siebie zrzucić winy – świadomie lub podświadomie? Mała prawdopodobne. Wszystko takie czarno-białe, odtąd-dotąd jest tylko w marnych powieścidłach.
9. Skoro detektyw Willis empirycznie sprawdził, jak trudno jest wyrwać zęby świni i orzekł, że żadna kobieta by tego nie zrobiła, bo nie miałaby na to siły – jak to możliwe, że nastolatce się udało? I to jeszcze tak perfekcyjnie, w całości, bez ukruszenia, aby podłoga w lalkowym buduarze była idealna…
10. Jaka była rola w tym wszystkim Alana Crellina, drugiego męża Adory, ojczyma Camilli i ojca Ammy? Zauważcie, że w ostatnim odcinku wypowiada on następującą kwestię: „Tylko nie przesadź tym razem”. Dlaczego nie puszcza detektywa Willisa do rezydencji i kłamie, że Camilla wyszła z koleżankami, skoro ta konała na górze?
Jak wiemy ze sceny końcowej – Amma ma na koncie jeszcze trzecie zabójstwo – swojej nowo poznanej czarnoskórej koleżanki z St. Louis, Mae. Pytanie, co z tą wiedzą uczyni Camille… Może nie zdąży, bo Amma i z nią sobie „poradzi”…?
Na koniec, niemerytorycznie – doprawdy żenujące w tym serialu było ciągłe atakowanie via product placement wody Evian – Camille w każdym odcinku ciągle pije wodę Evian, pije te wodę Evian i pije ową wodę Evian – w samochodzie, w sypialni, w pracy, wszędzie. Ona w ogóle głównie robi trzy rzeczy: niemal nigdy się nie myje, chodzi i śpi w tych samych ubraniach, pije wodę Evian, wódkę lub whiskey oraz chodzi na krzywych, kaczych nogach stawiając stopy do środka…