Chce Was zapytać czy mieliście podobne odczucia co ja względem naszych bohaterów?
Oni z jednej strony mnie wzruszali do łez swoim oddaniem i miłością, a z drugiej mnie w jakiś sposób przerażali. Nie chodzi tylko o morderstwo. Od pierwszych chwil gdy widzę ich w tej małej nędzy czuję się nieswojo. Jest w tej całej sytuacji, w tym nich mieszkaniu, w nich coś przerażającego. Nie sądzę, że żyło im się dobrze. Nie tylko z powodu kryzysu finansowego, ale widać tutaj taki pozór szczęścia, który nie tylko Susan narzuca Chrisowi, ale też samej sobie. Wyglądają na dwoje ludzi w ciężkiej depresji, którzy udają, że wszystko jest w porządku. Bez wątpienia byli trochę kosmitami co osobiście uwielbiam w ludziach, ale jednak w jakiś sposób wywoływali we mnie poczucie niepokoju a w innych scenach aż serce miękło jak się uwielbiają. Łączyła ich bez wątpienia miłość i może to ich tak oddalało od Ziemi, ale ten pierwszy odcinek to aż ciarki miałam. Może to było to poczucie winy i beznadzieja sytuacji, której już sie nie dało dalej tuszować, ale wisiało to w powietrzu. Czy ktoś jeszcze odczuł taką ambiwalencję względem tych postaci? Żeby mnie ktoś źle nie zrozumiał. To są wybitnie zbudowane postaci moim zadaniem.