Ciężko kibicować bohaterom serialu gdy nie odgaduje się sensu ich działań i słów. Szkoda, bo z pewnością ta kdrama ma swoje atuty: ciekawe postacie, świetnych aktorów, piękne plenery, kostiumy, scenografię. Nawet siniaki i zadrapania starannie odzwierciedlają upływ czasu, co rzadkie w tego typu produkcjach.
Coś jednak okropnie kuleje, a im dalej - tym bardziej irytująco. Ile absurdu zniesie widz w niby poważnym, historycznym dramacie? Po co tyle irracjonalnych scen, typu np. uciekam przed śmiertelnym niebezpieczeństwem, ale jeszcze przystaję i macham radośnie do siostry.... Albo: cała chata płonie, ale my w niej toczymy ze spokojem ważną rozmowę... (swoją drogą bohater wychodzi z płomieni po przemianie duchowej, niczym Denerys Targaryen...).
Jakim cudem czterech pobitych, nieuzbrojonych, otoczonych facetów w kilka sekund pokonuje 12stu wojowników?... Oglądam i mnożą się pytania:
Dlaczego ojcu nagle zależy na zabiciu syna? Potem już nie, ale potem znów?
Dlaczego dwaj przyjaciele tak się nienawidzą, jednak ratują się wzajemnie, po czym nadal się nienawidzą?
Dlaczego dowódcy wysyłają oddział specjalny z misją zabicia własnych żołnierzy, niedobitków wysłanej wcześniej armii?
Ile razy można być przebitym mieczem - zdawałoby się, że śmiertelnie, a tu się wstaje, chodzi, a nawet walczy dalej i znów umiera, ale znów nie do końca...

No męczy to wszystko....
Na tym tle romans - nieprzekonujący, jakby na siłę, mimo obiecującego początku, znów zaskakujące zwroty i reakcje niby-pary.
Może ktoś pomoże zrozumieć te wszystkie niuanse fabuły?