Zgadzam się. Dodam, że zwróciłam uwagę na wnętrze domów poszczególnych osób. U Mare widać, że mieszka dziecko. Sporo bałaganu a w nim główna bohaterka, która z trudem radzi sobie ze stratą. U tego narkomana widać, że dom jest mega zaniedbany, brudne ściany, drzwi aż czarne w często dotykanych miejscach itd. U starszego mężczyzny, wdowca widać, że nie radzi sobie z niedawną śmiercią żony (np. nieświeże jedzenie na stole). Te niby drobnostki tworzą realny klimat sprzeciwiający się instagramowemu pięknu ;)

zauważyłyście, że tego rodzaju postrzeganie mają głównie kobiety? Tj że serial jest realny właśnie z takich powodów? Ja odnajduję te różnice w postrzeganiu może dlatego, że moje cv jest nieco podobne do sytuacji Mare. Mężczyźni komentują, że scenariusz nierealny. Ja, wdowa od 11 lat, samotnie wychowująca superinteligentne dziecko, które niestety ma swoją autorską depresję, stwierdzam, że być może główny wątek kryminalny ma jakieś braki (na szczęście nie dostrzegam), za to tło jest pięknie i realistyczne zarazem i to stwierdzam z całą rozciągłością, w dodatku czerpiąc z autpopsji. Dzieci w naszych czasach dorastają w klimacie noir - bez względu na to, jakie są psychicznie/fizycznie i jaki profil osobowości w nich odnajdujesz. Ciekawe i nieco bolesne zarazem. Matki mają zwykle przegwizdane w tym klimacie, bez względu na postawę aprobującą tudzież kontemplującą.