To jest esencja książek: całkowita wsobność podobnych organizacji. Na tym polega główna satyra. Że tak naprawdę MI5 zajmuje się wewnętrznymi gierkami a biedni szeregowcy są skazani na histeryczne łatanie dziur i (w drugiej kolejności) zajmowanie się kontrwywiadem. Góra zaś cały czas ciska im kłody pod nogi, byle tylko zaszkodzić konkurentom do władzy. Poza tym straszliwa amatorka, stojąca w prześmiewczej kontrze do różnych mitów o supertechnikach lansowanych w Bondach czy Mission Impossible.