Mnie w KKJ rozdrażniła postać Sonki/Zofii Holszańskiej. Widzę ją jako aż do bólu "tak, stryju; tak, matko; wasza wola", co uważam już za oklepane w kontekście wizerunku kobiet w twórczości od starożytności po XX wiek. U poprzednich żon Jagiełły jakoś nie waliło to po oczach aż tak. Wiem, że takie były realia średniowiecza (i pozostałych epok aż po XX w.). Ale np. William Shakespeare i Henryk Sienkiewicz jakoś dawali radę wykreować postacie kobiet, które jednak potrafiły mocniej i skutecznie tupnąć nóżką, czy w ogóle sprzeciwić się (oczywiście nie dla samej przekory, ale z ważnego powodu). Jasne, że Sonka musiała wyjść za Jagiełłę - ze względu na zgodność z historią. Ale można było zrobić, by w całej reszcie stawiała na swoim - np. by jakoś zmusiła Jagiełłę, by wpierw zdobył jej serce (jej, a nie jej matki i stryja), zamiast "dostać ją na tacy". Skoro - według fabuły - i tak był nią zauroczony, nie powinien byl mieć z tym problemu.