Faktycznie jako całość film jest dobry.
Wierny książce, ale to nie trudne przy takiej długości.
Jednakże trudno jest wydać dobrą opinię jeśli główna bohaterka tak marnie się spisała.
Miałam wrażenie, że jest to małe dziewczę które boi się wszystkiego i wszystkich, a jej dziwne i niewytłumaczalne reakcje, wybuchy radości.
Zupełnie nie pasujące do książkowej Jane.
Wszystko co mówiła było wyrażane bez przekonania, bez pewności siebie.

A szkoda bo naprawdę nie widziałam jak do tej pory bardziej odpowiedniego aktora od Timothy'ego Daltona .
Posiadał wszystkie wady, zalety charakteru Rochestera.
Wyśmienicie balansował na granicy zadowolenia i skrajnej złości.
Humorzasty, dumny, ironiczny, sarkastyczny po prostu taki jaki być powinien.
Ale nie mógł uratować filmu... niestety.

Długo się zastanawiałam jaką ocenę wystawić temu serialowi i dałam 9, głównie dla Timothy'ego Daltona który mnie zauroczył w roli Rochestera. Sama się sobie dziwię że to mówię, ale mało brakowało a pobiłby Tobiego Stephensa z ekranizacji z 2006 roku, który jest dla mnie idealny w tej roli. Nie będę się rozpisywać jeśli chodzi o jego grę aktorską, bo ty zrobiłaś to za mnie doskonale i mi pozostaję się tylko się pod tym podpisać. Był rewelacyjny.

Serial jest również bardzo dobry jeśli chodzi o wierność książce oraz kostiumy i charakteryzacje dzięki czemu świetnie mi się go oglądało, mimo że brakowało mu mrocznego klimatu który uwielbiam. Cieszę się też że twórcy postanowili rozwinąć wątek dzieciństwa Jane, bo w większości ekranizacji które widziałam był on niesamowicie skrócony, głównie dlatego że jest chyba najmniej ciekawy z całej książki. Tutaj wyszło to bardzo fajnie i pierwsze odcinki bardzo mi się podobały.

Największy minus to dla mnie właśnie drewniana gra Zelah Clarke jako Jane, która w jej wykonaniu bardziej mi przypomina świętą matronę niż młodą, pełną życia dziewczynę. Również Zelah wizualnie wygląda na około 30 lat, dlatego nie widać różnicy wieku między nią Daltonem. Mi osobiście trochę to przeszkadzało w odbiorze, bo w książce różnica wieku między postaciami jest wyraźnie zaznaczona.
Najgorsze jest jednak to że o ile u Timothy'ego czuć chemię do niej, widać jak on czasami aż pożera ją wzrokiem, dlatego byłam skłonna uwierzyć w jego gorące uczucie do Jane. U Zelah było odwrotnie, zero uczuć z jej strony, przez cały czas miałam wrażenie że jest jej wszystko jedno, a scena zaręczyn tylko to potwierdziła. Ja rozumiem że Jane była trochę powściągliwa, ale jej miłość do Rochestera była bardzo silna i pełna pasji której w tym serialu nie widać.

Zgadzam się także że brakuje mu ducha, żywości i mroku książki, ale ten serial jako całość na tle innych adaptacji wypada naprawdę świetnie.

Dla mnie osobiście ideałem pozostaje serial z 2006 roku, który kocham głównie za genialne aktorstwo i ukazanie ducha oraz mrocznego klimatu książki. Ruth Wilson już chyba na zawsze pozostanie dla mnie idealną Jane Eyre. Oglądałam wiele ekranizacji tej książki i one tylko utwierdziły mnie w tym przekonaniu, uważam że Ruth świetnie oddała wszystkie cechy książkowej Jane. Podobne zdanie mam jeśli chodzi o Tobiego Stephensa, również on był idealny w tej roli. Razem moim zdaniem stworzyli niesamowitą parę na ekranie, mieli tak wielką chemię na ekranie że miłość która połączyła ich bohaterów wydaję się całkowicie prawdziwa.