Opowiadanie grozy z krwi i kości - zarówno w zaletach, jak i wadach. Czułem się dokładnie tak samo czytając krótkie opowiadania H.P. Lovecrafta, Stephena Kinga, Joe Hilla czy Richarda Mathesona. Bardzo długi wstęp, budujący napięcie i nastrój. Poznajemy głównego bohatera, ale nie na tyle by się z nim zżyć. Wiemy tyle ile mamy o nim wiedzieć i ani o jedną cechę więcej. Dodatkowo poznajemy miejsce akcji, którym w tym przypadku jest stary depozyt, wynajmowany przez zbzikowanego dziadka. Otrzymujemy tyle by się wczuć w atmosferę opowiadania, ale nic nie możemy przewidzieć prócz tego, że coś się wydarzy. Wspomniania atmosfera jest budowana i gęstnieje przez następne 30 minut by dać nam gwałtowny finał, często uruchamiany w jakiś przypadkowy sposób - w tym przypadku przejście głównego bohatera przez linię. Potem mamy 3-4 minuty wstrzymującej dech w piersiach akcji by wszystko skończyło się tak nagle, jak się zaczęło.
Dokładnie w ten sam sposób są budowane opowiadania grozy pisane na papierze - 30 stron wprowadzenia i kreowania atmosfery i 2 strony finału, który z jednej strony jest emocjonujący, a z drugiej strony zostawia spory niedosyt, zwłaszcza po poprzednich 30 stronach wstępu. I tak podobnie jak w opowiadaniu odnosimy po wszystkim wrażenie, że to jednak za mało - mogłaby z tego spokojnie powstać książka, albo przynajmniej minipowieść, tak i w przypadku odcinku serialu, wypadałoby dać widzom chociaż 15 minut więcej. Ale to jest już taka cecha gatunku, na tym polegają opowiadania grozy, że mają zostawić widza/czytelnika niezaspokojonego i dać mu tworzyć własne kontynuacje przedstawionych historii.
Jak dla mnie ten odcinek był podręcznikowym przykładem takiego właśnie opowiadania. Jestem urzeczony atmosferą tego odcinka, ale lekko zawiedziony jego długością i finałem, lecz akceptuje to traktując to jako opowiadanie grozy - tyle, że w postaci telewizyjnej. Polecam to spojrzenie zwłaszcza dla osób, które czują spore rozczarowanie tym odcinkiem.